Hij was altijd al een nietszeggend figuur. Niet dat dat wat uitmaakt. Ik voer opdrachten uit. Meer niet. Toch luister ik altijd naar de laatste woorden. Een stroom van zinnen in zijn geval. Vaak zijn het smeekbedes. Als ik eerlijk ben, hou ik daar niet zo van. Opdracht is opdracht. Dat er een vrouw achterblijft, dat kinderen hun vader niet meer zullen zien, soit. Dat is onlosmakelijk verbonden aan mijn professie. En als ik iets ben, is het professioneel. Wat niet wil zeggen dat ik niet emotioneel kan zijn. Maar als ik een opdracht krijg, ben ik zakelijk en dan verwacht ik zakelijke argumenten. Of iets wat daar op lijkt. Ik moet toegeven dat Willems woorden me niet raakten. Maar ze waren in ieder geval origineel. Hij smeekte niet. Hij deed geen beroep op mijn gevoel. Hij probeerde het rationeel te brengen. 'Het leven is een leesmap en ik ben abonnee.' Ik knikte. 'Nou, ik bedoel dat je groeit. Snap je? Dat je dan altijd verschillende dingen leest, dat je mening daardoor kan veranderen.' Ik knikte weer. 'Nou, ja. Drie weken geleden las ik in de Nieuwe Revue van de laatste week van september dat Xander achter de liquidatie van Sam zat. Vanwege die deal met de Colombianen. En toen knapte er iets. Daarom ben ik overgelopen.´ Ik haalde mijn schouders op. ´Sam zou nooit geld achterover hebben gedrukt. Zeker niet zoveel.´ ´Je abonnement is opgezegd,´ zei ik. Zakelijk. Bij een goed glas wijn stel je jezelf vragen. Dat deed ik ook, later die avond. Ergens had ik hem willen geloven. Ik bedoel; Sam was op zijn manier goudeerlijk. Maar opdracht is opdracht. En dan dat gelul met zo’n leesmap. Onze manier van leven is een abonnement. En dat wordt maar op één manier beëindigd.