#122 Leipe shit ouwe

“Truth or dare?” vraagt meneer Oversticht. Ik twijfel. Dit zijn geen spelletjes voor zesentachtig-jarigen. Ik staar de koffieruimte in. Grijze krullen, kalende hoofden. Oude taarten. Saai en braaf. Aan de koffie, aan de klets. "Dare”, antwoord ik. “Spuit ergens een vulgair woord op, buiten, met graffiti.” Ik slik. “Oké.” Gewapend met mijn net aangeschafte spuitbus zwarte verf – ik heb de dame in de winkel wijs gemaakt dat ik mijn scootmobiel wilde overspuiten – ben ik op zoek naar een plek waar ik niet al teveel schade zal aanrichten. Ik tref een wit verlaten schuurtje. Ik kijk om me heen – niemand. Ik sta op, ontdek dat ik mijn stok ben vergeten en schuifel naar de witte kunststof wand. Kijk nogmaals om me heen, schud de verfbus en doe wat ik moet doen. Trillend en zwetend wankel ik terug naar mijn scootmobiel. Ik werp een blik op mijn kwajongensstreek. ‘Shit’. Goed leesbaar. “Zal ik u naar bed brengen, ouwe?” Ik glimlach naar Jana, mijn excentrieke, maar favoriete verzorgende, de enige die mij op deze manier mag aanspreken. “Graag”, antwoord ik. Jana giechelt en brengt me naar mijn kamer. “Nog iets leuks gedaan vandaag?” Ze kijkt me verwachtingsvol aan. “Nee”, stamel ik. “Nee, niks bijzonders.” “Hebt u nou nooit eens behoefte om een beetje leip te doen? U mag dan op leeftijd zijn, maar… You only live once, toch?” Ik voel mijn wangen rood worden en krab aan mijn voorhoofd. “Nee hoor”, lieg ik. De volgende ochtend ga ik samen met meneer Oversticht naar de plaats delict. Hij moet dit met eigen ogen zien. De spuitbus die ik gisteren in de bosjes gooide ligt midden op de stoep en wanneer ik naar de muur kijk stokt mijn adem. “Leipe shit ouwe”, leest meneer Oversticht hardop. Hij kijkt me verbluft aan. “Hoe kóm je erop?”