Rekening houden met mogelijk kwetsen

Ad informandum: het betrof dit draadje. http://www.schrijvenonline.org/proeflezen/kort-ve…

Hier is de discussie uitgebreid uitgediept. http://schrijvenonline.org/forum/het-schrijfproce… Dat je je verhaal in fictie moet kunnen vertellen zoals het aan je brein (veelzeggend nuanceverschil) ontspruit: daar ben ik het trouwens mee eens. Wie heel goed kan schrijven, kan verbeelden. En kan alles schrijven wat hij/zij wil - en de lezer zal het verhaal en personage accepteren. Zelfs als die lezer een totaal andere mening is toegedaan. Wie níét kan verbeelden, wie geen talent heeft voor fictie schrijven, die bereikt het tegenovergestelde. Het verhaal veroorzaakt kromme tenen en ergernis. De lezer kan zich niet inleven, en het verhaal komt ook nog eens aan zoals de schrijver het helemaal niet bedoeld had: kwetsend. Schrijven is niet de enige manier om een verhaal te vertellen. Schilderen of beeldhouwen zijn dan misschien alternatieve manieren om zich creatief te uiten.

Gezegd zou kunnen worden dat je rekening 'moet' houden met het maatschappelijk klimaat, waarbij sommige mensen aanstoot nemen, maar zelf ben ik absoluut van opvatting dat je daar als schrijver niet aan mee moet doen en gewoon je verhaal moet vertellen zoals het aan jouw geest ontspruit, in de belevingswereld van de personages.

Je mag het woord absoluut schrappen. Inwoners van de VS hebben nog niet zo lang geleden ontdekt wat er precies geschreven staat in hun Volkslied. The Anthem’s Racist Lyrics: “No Refuge Could Save The Hireling And The Slave” http://www.patheos.com/blogs/barrierbreaker/the-a…

Fuck Francis Scott Key. Fuck the national anthem. No refuge could save the hireling and slave From the terror of flight or the gloom of the grave,

https://nl.wikipedia.org/wiki/Francis_Scott_Key Een Nederlands 'liedje'.

Wien Neêrlandsch bloed door d'aderen vloeit, Van vreemde smetten vrij,

Deze twee en nog een paar miljoen andere voorbeelden tonen aan dat - juist - schrijvers zich mogen bezinnen voor ze met publiceren beginnen.

dat - juist - schrijvers zich mogen bezinnen voor ze met publiceren beginnen.

Hear hear.

In fictie zou je alles moeten kunnen schrijven. In het aangehaalde topic lees ik een schrijver en een personage. In goede fictie zou ik mij in moeten kunnen leven in een personage. Als een stem van een schrijver doorklinkt, dan krijg ik een mening/denkbeeld of whatever mee van de schrijver en die wil ik in sommige gevallen niet opgedrongen krijgen. Ik wil mijn eigen beeld vormen en wel of niet sympathie met een personage krijgen of diens mening/denkbeeld etc kunnen accepteren wat dat denkbeeld dan ook is. Met een schrijver hoef ik geen sympathie te voelen. Ik lees een verhaal om het verhaal, niet om de auteur (in de meeste gevallen). Wil je als schrijver vanuit eigen persoon je mening geven, dan denk ik dat de toon belangrijk kan zijn. Maar in een maatschappelijk klimaat kan en mag veel gezegd worden, hoe kwetsend dit ook door een ander kan zijn. Als schrijver mag dat ook. Voor columns etc kan dat iemands handelsmerk zijn. In fictie zoals in aangehaald topic weet ik niet of het handig is. Nu komt in dat topic niet echt een mening of denkbeeld van de schrijver naar boven. Onderhuids proef ik wel iets waar ik de vinger niet op kan leggen. Maar goed, als het doel is lezers te laten inleven in een personage, dan is het misschien handig woorden zorgvuldig te kiezen. Ik schrijf niet dat zwart en wit en benoemen van kleur daarmee onaanvaardbaar is (in een dergelijk fictief verhaal); het is de wijze waarop. Groet, Imeen

Toeval wil (of niet) dat ik nu een memoires lees van een auteur, waarin passages staan, waarbij ik denk dat het kwetsend kan zijn voor mensen. Ook dit gaat over het onderscheid tussen mensen (qua etniciteit). De wijze waarop het verhaal geschreven is, werkt wrevel bij mij op. Had de auteur gekozen voor een andere stijl, had dit misschien niet die uitwerking op mij gehad. De auteur is vrij in stijl- en woordgebruik. Maar de vraag is denk ik wel of dit oplevert wat de auteur beoogt? En of de auteur daarmee het publiek bereikt dat hij/zij wenst. Bij het topic 'wat ben jij nu aan het lezen', heb ik het boek en mijn indruk vermeld.

Met een schrijver hoef ik geen sympathie te voelen. Ik lees een verhaal om het verhaal, niet om de auteur (in de meeste gevallen).

Klopt, zo lees ik ook een verhaal of roman. Bij proeflezen ligt dat wel genuanceerder, omdat we daar idealiter sec de feedbackvragen meenemen in het lezen. Het fragment is niet af, en in de meeste gevallen niet publicabel. Of de schrijver víndt dat het publicabel is, dat is voor de proeflezers niet relevant. De schrijver is lerende, en kan er op gewezen worden dat er verschil is tussen leren schrijven, beter worden - en een publicabel stuk schrijven waarin een onbekende lezer zich kan inleven. Juist die realisatie hoort bij dat leerproces. Voor beginnende proeflezers is daarin ook een les: een beginner die zo'n faux-pas maakt als in het genoemde topic en titel, die heeft er niets aan als de inhoudelijke feedback bestaat uit 'ik vind het wel leuk geschreven'. Vind-ik-leuks, daar is Facebook voor. Benoemen waar het mis gaat, dat kan bij een proefleestukje. En dan bij voorkeur aan de hand van de feedbackvraag.

Ik vind de discussie lastig. De voorbeelden aangehaald door Yrret zijn natuurlijk honderden jaren oud, en weerslag van een andere tijd en plaats. In het hier en nu zou zoiets, in noch het Amerikaanse volkslied, noch het gewezen Nederlandse volkslied, nooit meer geschreven worden. De grote vraag blijft echter overeind: moet een auteur, specifiek van fictie, rekening houden met gevoelens van anderen? Een voorbeeld. Ik ben nu ook iets aan het schrijven en in de belevingswereld van mijn personage, zij het verteld in derde persoon, wordt inderdaad ook gesproken over een 'neger', een woord dat ik zelf nooit zo zou gebruiken, maar mijn personage wél. Ik schrijf het, jazeker, maar als ik daar 'man van kleur' of 'donkere man' zou schrijven, zou de scene aan kracht inboeten.

Ik vind de discussie lastig. (...) De grote vraag blijft echter overeind: moet een auteur, specifiek van fictie, rekening houden met gevoelens van anderen?

Nu vraag ik mij af: ben je dit topic gestart om de reden die je hierboven noemde

Gezegd zou kunnen worden dat je rekening 'moet' houden met het maatschappelijk klimaat, waarbij sommige mensen aanstoot nemen, maar zelf ben ik absoluut van opvatting dat je daar als schrijver niet aan mee moet doen en gewoon je verhaal moet vertellen zoals het aan jouw geest ontspruit, in de belevingswereld van de personages. Hoe denken jullie hierover?

Of omdat:

Een voorbeeld. Ik ben nu ook iets aan het schrijven en in de belevingswereld van mijn personage, zij het verteld in derde persoon (...)

In het eerste geval is er de start van een brede discussie, die in de link die ik gaf naar het topic "Moreel kompas van de schrijver" al uitgediept is. Daar kun je ook aansluiten met die vraag. In het tweede geval zou je het beste een fragment op proeflezen kunnen zetten. Als jij de brede discussie aangrijpt om voor jezelf een vrijbrief te krijgen van anderen (van ons, schrijvers van verschillende niveaus, die je niet persoonlijk kent), dan is dat begrijpelijk (en in ieder geval voor mij herkenbaar, zie 'kompas'), maar niet een heldere aanzet tot een brede discussie die ook in de toekomst voor beginnende schrijvers van waarde kan zijn. NB: de archieven van SO, die komen nog jaren op in zoekresultaten. Proeflezen is afgeschermd. De 'vrijbrief', die jij en alleen jij, jezelf als schrijver kan geven is trouwens: "is dit stukje wérkelijk functioneel in het verhaal dat ik wil vertellen."

Mirandala, Nee de reden was de discussie bij Hilde, mijn eigen voorbeeld was slechts ter illustratie. Ik ga even in het andere draadje kijken.