#120- act 1, 2, 3.

'Hartkloppingen heb ik, echt, ik doe geen oog meer dicht, weet je, kapot ben ik, helemaal naar de klote ga ik zo.' Ze neemt grote stappen en spuugt op de straat. ' Gisteren heb ik mij helemaal volgevreten met junkfood, kotmisselijk was ik en heb vervolgens alle wijn in mijn eentje opgezopen, twee flessen rood, zo er door gekegeld. En janken erna, attenoje wat heb ik gejankt. Weet ik, ik ben doodsbang, zo bang 's nachts, snap jij dat nou? Ik bang? Weet jij wat ik moet doen, ik weet het echt niet meer, echt niet, weet je..' 'Wat zeg jij nou, therapie, ik ben niet achterlijk, nee joh, dat doe ik niet, jij bent gek!' ' Herfst, dat is mijn tijd, ik word er altijd zo gelukkig van. Heb jij dat ook, dit jaargetijde?' We lopen samen, de zon schijnt. ' Die geuren ook, zo lekker schimmelig en vochtig, zo'n modderige champignonnengeur, ik vind t geweldig. En die volle maan in deze tijd, echt om te huilen zo mooi. Ik ga morgen naar Amerika, daar is de Indian Summer te ruiken. Die bomen daar, die bladeren, wat wil een mens nog meer?' Ze snuift als een klein blij hondje en huppelt voor mij uit als een kind. 'En jij,' vraagt ze. ' Zomer?' Ze huilt tijdens het lopen. ' Ik vind het zo erg voor je, vreselijk, ik weet niet wat ik moet zeggen. Kan ik je ergens mee helpen? Iets doen?' Ze schudt haar hoofd en ik geef haar een zakdoekje. ' Ik heb t gewoon niet zien aankomen, ja wie wel eigenlijk, maar ik dacht, het gaat mijn deur wel voorbij. Ik sport, leef gezond en nou dit! ' Ze grijpt met haar handen haar borsten. ' Ik heb t gewoon, net als mijn moeder, straks ga ik ook dood!' Ze slaat haar handen voor haar ogen en staat even stil. ' Het komt goed, denk positief,' zeg ik terwijl ik weet hoe stom dat klinkt. Ik sla mijn arm om haar schouders heen en we lopen samen huilend verder.