#119 De weg uit de hel

Nog voordat ik mijn ogen open knijpt mijn maag samen. Ik rol snel op mijn zij en het zure, groen met gele braaksel, dat de inhoud van een zogenaamd lege maag is, stroomt op de vloer naast het bed. Het is alsof het niet alleen uit mijn maag komt, maar uit mijn hele lichaam. Mijn schouders schokken, ik rol mezelf tot een bal ineen en bal mijn vuisten. Als ik denk dat het over is hap ik naar adem, maar er komt alweer een golf braaksel aan. Uitgeput en leeg laat ik me even later op bed zakken. Ik ben doodmoe en doorweekt van het zweet. Ik sluit mijn ogen en hoop weer in slaap te vallen. De zure geur maakt me echter misselijk en ik voel me zo gespannen als een blok steen. Als dit de prijs is die ik hiervoor betaal dan hoeft het van mij niet. Ik duw mezelf moeizaam overeind, stap over de plas braaksel heen en strompel naar de deur. Ik val bijna samen met de deur de gang in, maar zoek steun tegen de muur. Waar is de uitgang? Verward kijk ik van links naar rechts, de gang ziet er overal hetzelfde uit. Rechts, volgens mij kwam ik daar vandaan. Ik loop de gang uit, soms met steun van een van de muren en dan valt de opluchting over me heen. Daar is de uitgang! Nog een paar meter en ik ben weg uit deze hel waar ze me aan mijn lot over laten en me laten sterven in mijn eigen braaksel. Ik steek mijn trillende hand uit naar de deurklink, duw deze naar beneden en duw tegen de deur, trek aan de deur, gooi mijn gewicht er tegenaan, trap ertegen. Het heeft geen zin, de deur blijft dicht. Wanhopig zak ik op de grond. Ik ga dood, er is niets meer aan te doen, ik ga echt dood. Ik had hier nooit heen moeten gaan, wat bezielde me om te denken dat ik dit kon? Ik heb alcohol nodig, bier, wijn, whisky, wodka, desnoods zo’n vieze breezer, het maakt niet uit, als er maar alcohol in zit. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik gisteren dacht dat het een goed idee was om hierheen te gaan, dat was een ander persoon, dat was ik niet.