Wekenlang had ze uitgekeken naar deze dag waarop het zou gebeuren. De deuren zouden opengaan. Bevrijd uit de dwangbuis zou ze kunnen gaan en staan waar ze wilde en niemand zou haar tegenhouden. Hier kon ze niet blijven, dit was geen plek voor haar. Ze moest en zou vertrekken. Stap voor stap haar eigen weg bepalen, haar eigen fouten maken. Nooit meer iemand vertellen wat ze zou doen of waar. Haar koffers had ze die weken geleden al ingepakt, of eigenlijk nooit uitgepakt. Gisteravond haar wekker gezet voor dit moment waarop de deur van het slot zou gaan en ze de vrijheid zou kunnen omhelzen. Vandaag mocht ze gaan. En nu stond ze daar, met de wereld aan die ene voet die al over de drempel was vertrokken. Niemand die haar tegenhield, die haar vroeg waarheen ze zou gaan of wanneer terug. Niemand die op haar zou wachten. Niemand... Verankerd door de voet die nog op de drempel stond, keek ze de wereld in. Ze zag de weg die voor haar lag, de fouten die op haar wachtten en ze wist: ook de vrijheid was geen plek voor haar. Nergens was ze thuis. Wekenlang had ze verlangd naar dit moment, waarop ze het zou weten: ooit zou ze vertrekken, maar voorlopig bleef ze hier.