#118 Bij ons in de Jordaan

Als radertjes in een machientje draaien ze om elkaar heen. Zita rouleert, zwijgend vanwege de harde muziek, door de benauwde studentenkamer in de Jordaan. Ze passeert Dirkje, heftig zoenend met Wouter. Die Dirkje! Ze lijkt zo degelijk, bijna gereformeerd, met haar bolle wangen, bloemetjesjurk en onopgemaakte gezicht. Een witte wijn en een jointje verder, is Zita bij het raam aan de voorkant aangekomen. Dirkje hangt naar buiten en luistert schaterend naar een Jordanese gepenkop die schreeuwt of die teringherrie effe uit kan of dat se het selluf sal komme regeleluh. ‘Be my guest,’ roept Dirkje gastvrij. De gepenkop belt aan, maar niemand hoort het door die teringherrie. Een uur later ziet Zita de gepenkop voorbij schuiven en belandt weer bij het raam. Ha, frisse lucht! Ze buigt zich voorover en ziet Dirkje op de stoep liggen. Iemand trekt de stekker eruit. Het is doodstil ineens. Herschreven: Als haringen in een ton spartelen ze door de benauwde studentenkamer in de Jordaan. Zita drijft, zwijgend vanwege de keiharde muziek, mee in de mensenstroom. Ze passeert Dirkje, heftig zoenend met Wouter. Die Dirkje! Ze lijkt zo degelijk, bijna gereformeerd, met haar bolle wangen, bloemetjesjurk en onopgemaakte gezicht. Een witte wijn en een jointje verder, is Zita bij het raam aan de straatkant aangekomen. Dirkje hangt naar buiten en luistert schaterend naar een Jordanese gepenkop die schreeuwt of die teringherrie effe uit kan. Anders komt se effe langs.‘Be my guest,’ roept Dirkje gastvrij. De gepenkop belt aan. Niemand hoort het. Toch botst Zita een half uur later bijna tegen haar op. De geep roeit zich met haar ellebogen naar de stereotoren. Zita bereikt het raam. Eindelijk frisse lucht! Ze buigt zich voorover en ziet Dirkje op de stoep liggen. Iemand trekt de stekker eruit. Het is doodstil ineens.