#118 Zwanger

*lange versie* Ik ben niet gemaakt voor verjaardagen, sowieso niet voor feesten. Laten we het maar houden bij praten, ik hou daar niet van. Vooral niet met vreemden. Meestal zit ik dan ook de hele dag en avond op een stoeltje achterovergeleund, met een biertje in mijn hand terwijl de mensen die links en rechts van mij zitten over mijn schoot heen praten. Toch moest ik van mijn vrouw weer naar zo’n verjaardag, ik had haar gesmeekt, maar ik moest. Het was familie, dus een plicht. Met vijfendertig kilo lood in mijn schoenen ging ik er naartoe. Daar zat ik dan weer, met het biertje, achterovergeleund in het midden van twee pratende familieleden. Maar die dag voelde ik iets opborrelen in mijn buik, vandaag zou ik eens gaan praten, ik zou het er eens op wagen. Niet geschoten is altijd mis. Ik keek de kamer rond, op zoek naar een mogelijke gesprekspartner. Mijn blik kruiste die van een vrouw die aan de overkant zat, ze had een bolle buik die moest zeggen dat ze zwanger was. Ah, daar kan ik haar mee feliciteren, als begin van het gesprek, dacht ik. Dus ik stond op, vol vertrouwen, en liep naar haar toe. Ik stond daar voor haar, zij keek mij met hoog opgetrokken wenkbrauwen aan, wachtend op een vraag. Ik was zenuwachtig, begon te zweten. Ik wees naar haar buik. ‘Van harte gefeliciteerd.’ Ze glimlachte niet, keek me alleen vragend aan. ‘Wat?’ ‘Gefeliciteerd, met uw kind.’ Ik wees nog een keer naar haar buik. Verontwaardigd liet ze haar mond openvallen, haar wijnglas gleed uit haar handen terwijl ze opstond. Haar kwam het goed uit, want nu kon ze met haar vrijgekomen hand mij zo hard mogelijk op mijn wang slaan. ‘Klootzak!’ Met haar beide handen greep ze naar mijn haren en klauwde ze over mijn gezicht. Een echte kat. Ik probeerde weg te duiken, mijn handen beschermend voor mijn hoofd te houden, maar zij klauwde ze iedere keer weer weg. ‘Doe eens rustig!’ Ik zette gehaast een paar stappen achteruit, maar zij bleef doorgaan. Er moest iemand opstaan om ons uit elkaar te halen, of, haar van mij af te halen. We werden uit elkaar geduwd, ik keek met grote ogen naar haar. Ze stond hevig hijgend voor me, ze was helemaal verwilderd. Als een beest stond ze daar. Ze werd tot bedaren gebracht, ging weer zitten. Ze kreeg een nieuw wijntje, dat stelde haar weer gerust. Ook ik liep weer naar mijn plek, met mijn staart tussen mijn benen. Voor de rest van de avond zat ik daar, met een biertje in mijn hand, achterovergeleund, tussen twee pratende mensen in.

@Meikie - Een beeldende scène. Persoonlijk vind ik de reactie van de vrouw ongeloofwaardig, maar goed. Let op regiewoorden, zoals "want" (een uitleginluider) en "verontwaardigd". Als die mevrouw zo heftig reageert, vul ik als lezer zelf wel in dat de opmerking haar niet beviel. Qua taalgebruik zou je voor praten alternatieven kunnen inweven (hoewel de herhaling wel enigszins functioneel is in de geschetste situatie). Pas op met verkleinwoorden - als je ze te veel gebruikt verliezen ze hun effect en krijgt je tekst iets kinderachtigs. Ik zou bijv stoel zeggen, en niet stoeltje.

Haha, bij het lezen van de titel dacht dat het feest op een dusdanige manier uit de hand gelopen was dat mevrouw na afloop zwanger zou blijken ... maar dat is dan weer mijn fantasie. Ik vind het leuk hoe je op eind weer achter je biertje tussen twee mensen ingeklemd zit, maar vind ook de reactie van de vrouw ongeloofwaardig. Je kunt natuurlijk altijd een hilarische over-de-top scene schrijven, maar hier hangt de over-reactie te veel binnen de realitische setting om komisch te zijn en blijf ik als lezer toch een beetje met een 'huh, wat was dat nou?'-gevoel achter.

Ik vind de korte versie sowieso beter en.. hij kan m.i. nog korter en krachtiger, simpelweg door de eerste zinnen weg te laten en te beginnen bij de tweede elinea 'Daar zat ik weer..; .enz. Dat is veel meer 'show don't tell' en dan vis ik zelf wel uit de tekst dat je niet zo'n feestganger bent. Als de de reactie van de 'zwangere' iets aanpast, wordt het geloofwaardiger. Ik vind het wel een heel leuke tekst en op grond van de titel ook verrassend. Zo grappig dat je een poging doet om feestelijk mee te doen en wat aardigs tegen iemand te zeggen, wat dan helemaal ernaast is. Heel tekenend voor de hoofdpersoon. Leuk om te lezen.

Hoi,ik vindt de ingetogen toon van het verhaal wel prettig, die kan je misschien nog uitdiepen door er nog minder dialoog in te doen, nog meer te omschrijven en de dialoog te beperken tot: ‘Wat?’ ‘Met uw kind.’ 't is maar een idee. Waarom de vrouw zo reageert wordt niet duidelijk, is wel van belang.

Dag Meikepeik, Dank je wel voor je beide versies. De korte versie heeft veel meer kracht en spanning. Eens met een eerdere suggestie: begin vanaf 'daar zat ik weer'. Ook ik worstel met de reactie van de vrouw. hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna