Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 117 Alleen de mens

Ik zou liegen als ik zeg dat ik de geur van de oksaal weer ruik. Ik herinner me wel de houten wenteltrap in de rechter toren. Ik voel nog de hardheid van het bankje dat tegen het orgel stond. Ik zie weer de lampen aan de lange kabels boven de kerkgangers, die de vraag opwierpen of ik daaraan van lamp tot lamp naar het kruis zou kunnen zwieren dat vlak voor het altaar hing. Iedere zondag weer. Mijn vader zong Gregoriaans samen met een tiental andere mannen. Het klonk toen als een raadsel. Nu zou ik het mystiek noemen. Nu kost spreken hem moeite. Waar hij mij ooit als klein jongetje ooit aan de hand nam om de trap te beklimmen, moet ik hem nu ondersteunen om vijf meter af te leggen naar het toilet. Hij schuifelt. Als ik de deur achter me wil sluiten, zegt hij dat ik moet blijven. Na een paar minuten hoorbaar pijnlijk vergeefse pogingen tot plassen, trek ik zijn luier omhoog. Daarna zijn broek. De riem die zorgt dat schaamte aan het oog wordt onttrokken, kent nu vijf extra gaatjes. Een zesde lijkt me binnenkort noodzakelijk. Even later weet ik in een reflex zijn kunstgebit te onderscheppen in de vrije val naar het linoleum. Ik spoel het af en plaats het voorzichtig weer in zijn mond. Terug in bed vraagt hij waar Robin Hood blijft. In een droom slinger ik van lamp naar lamp. Ze doven langzaam, alsof een onzichtbare hand aan een dimmer draait. Totdat ik voor het kruis hang en het weemoedig gebogen hoofd voorzien van doornenkroon. Ik vraag waar lijden toe dient, maar er volgt geen antwoord. Achter me zwellen Gregoriaanse klanken aan; tenoren, baritons en bassen. Een warm licht doet de bleke huid van het houten lichaam verder verbleken.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Angus, je schetst een portret van liefde van de zoon naar de vader. Dat raakt mij als lezer. Ook is er m.i. sprake van revolte, naar ongefundeerd lijden en beelden met doornenkronen. Je eerste zinnen beginnen vijf keer met een I; vier keer van ik. Het valt me op. Je bent warm in deze tekst, emotioneler. (rechter hoort vast aan toren en achter hoofd en voor voorzien hoort nog ik)

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Angus. Mooi opgebouwde tekst. Oksaal moest ik even opzoeken. Hoe ruikt een oksaal? De vier ik-zinnen zijn ongetwijfeld zeer bewust zo neergezet, maar ik haak er een beetje op. De laatste alinea verwijst fraai terug naar de eerste, en geeft bovendien de broodnodige emotie aan het stuk over de aftakelende vader. Graag gelezen. Edit: kijk nog even naar deze zin: Totdat ik voor het kruis hang en het weemoedig gebogen hoofd voorzien van doornenkroon.

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig fragmentje Angus. Of de oudere kerkgangers het zouden geapprecieerd hebben dat je aan de lampen zwierde, betwijfel ik. Volgens mij wel bewust gedaan, de eerste 'ik' zinnen. (die je eventueel kan breken door de tweede te beginnen met: Wel herinner... Ieder zijn idee hé! 't Maakt eigenlijk niet uit) 'Nu kost spreken hem moeite.' Mooi gedaan, alsof het jou, als zoon ook moeite kost om de veranderingen in vaders lichaam te aanvaarden. Niet alleen vader heeft het moeilijk. Hoe dan ook, ik lees hierin dat de vader-zoon relatie altijd hecht is geweest, en zal blijven. [Waar hij mij ooit als klein jongetje ooit aan de hand nam...] heb je één maal ooit te veel geschreven. Ik zocht ook naar een extra woord, eventueel werkwoord in de door Ostinato vermelde zin. Je allerlaatste zin een mooie verwijzing naar vaders toestand. Heel graag gelezen.

Rol

  • Anoniem
Hallo Angus, Je schets op een hele breekbare manier de aftakeling van iemand die je dierbaar is. Vooral de zin ‘Ze doven langzaam, alsof een onzichtbare hand aan een dimmer draait’ raakte me diep. Wie staat er aan de knoppen en waarom veroorzaakt hij/zij dit lijden? ‘Waar hij mij ooit als klein jongetje ooit aan de hand nam om de trap te beklimmen’ - hierin staat twee keer ‘ooit’. Bedankt voor deze mooie inzending. Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ook... Ik lees het als een gedicht op aanzwellende muziek. Prachtig, heftig en ook zo breekbaar. "Totdat ik voor het kruis hang en het weemoedig gebogen hoofd voorzien van doornenkroon" is voor mij een duidelijke zin (hp hangt voor het kruis en ook voor het hoofd).