# 117 Wat zich elders afspeelde tijdens de Beeldenstorm...

'Vertrouw op jezelf.' De woorden van haar ouders indachtig, rende ze voor haar leven. Er is geen God die je bijstaat, er is geen duivel. Volg je intuïtie, jij beslist over je bestaan. Dingen die haar losbol van een moeder en een dronkaard van een vader haar hadden ingeprent. De weinige wijze woorden die ze hen ooit had horen uitspreken, maar in haar hart leefde toch iets dat ze geen naam kon geven. “Waar is die heks?” Stemmen uit het duister, fakkels lichtten nu en dan op. Haar achtervolgers kwamen dichterbij. “Idioot, je steekt het bos bijna in de fik.” Ze herkende de stem, de hardheid erin was veelbelovend. Berend ging haar niet laten ontsnappen. Zijn volgers stonden hem na, wist ze. Die sukkels bleven als één man bij hem. Nooit verspreidden ze zich. Ze tilde haar rokken en rende zo goed en zo snel als ze kon in een boog om het groepje heen. Als kind had ze uren in het bos rondgezworven. Bessen geplukt in de zomer. Met de konijnen gespeeld. Uit noodzaak waren ze later haar voedsel geworden. Uilenballen opgeraapt en uit elkaar getrokken. Botjes en knoken uit holle bomen gevist, en als een ketting aan elkaar geregen. Haar grote interesse voor alles wat de natuur met zich meebracht, werd altijd met argusogen gevolgd. Ze was geen heks. Nooit geweest. Uitgeput kwam ze aan bij de dikke eik, aan de rand van het bos. Voor haar weerspiegelde het bosmeertje het licht van de volle maan. Vlak en… nee, niet rimpelloos. Een bries stak op en won snel aan kracht. Ze hield niet voor mogelijk dat de hemel nog donkerder kon worden. “Daar… daar staat ze.” Ontzet keek ze opzij. Zes mannen kwamen op haar af, hun grimmigheid voelde ze tot in haar tenen. Het fakkellicht trok woeste schaduwen over hun gehavende gelaat. “Weerstand is overbodig, heksje.” Berend zette een stap naar voren. Een knappe kerel, maar van binnen rot. Een bliksemflits sloeg in. Berends gezicht verkrampte terwijl hij geruisloos door zijn benen zakte. De neerpletsende regen doofde elk licht.