#117 - De open zee

Je pakt me bij de strot Joke, ik schoot vol. Als je zo verder schrijft, zullen de tranen helemaal stromen. Hij weet dat de hoop minimaal is, en toch probeert hij die over te brengen op zijn vrouw. Dat aangevreten kinderschoentje doet het hem. Alles uit liefde. Liever de dood op zee, dan zijn geliefden de gruwelen te laten ondergaan. :thumbsup: Met een vochtig oog toch graag gelezen. (Beter zonder de drie kleine streepjes)

Wat een mooi verhaal... Ik ben het helemaal eens met Marlie!

@Joke, goed geschreven verhaal over een geënsceneerde laffe moord. Bepaalde woordkeuze vind ik 'typisch'. Brutaal voor aan boord worden gehesen en [Ik heb nog maar enkele dollars te weinig.].

Marlie, dankjewel voor je reactie, je hebt helemaal begrepen wat ik wilde weergeven! En ik vind het fijn dat het je geraakt heeft, dan weet ik dat de sfeer goed zit. Wat de streepjes betreft, ik worstel altijd met de layout als ik iets post. Eigenlijk had ik kleine insprongen, maar die vallen altijd weg, daarom de streepjes. Maar ik heb ze weggehaald, ben er zelf ook helemaal geen fan van. ;) Droompiloot, jij ook dankjewel voor je reactie, doet me deugd! Mili, ik begrijp de laffe moord niet echt? Ik wilde een man afschilderen die heel goed weet wat hij doet, maar uiteindelijk beslist heeft dat alles beter is voor zijn gezin dan de gruwelen daar te moeten ondergaan, al is het sterven op zee. Dit leek hem een dood die meer genade biedt dan maandenlange martelingen en ontberingen. Bedankt voor je reactie, ik denk er nog verder over na!

@Joke, wil je dat ik eerlijk antwoord geef? Ik gruw van deze verhalen. Een man, jouw citaat, die goed weet wat hij doet? Zijn vrouw en kind de dood insturen? Beschikt deze Hassanman over hun levens? Omdat hij de man is? Had de man niet met zijn familie naar een veiliger gebied kunnen 'sjokken'? Hoezo plotsklaps martelingen? Ook dat nog? Het is van een larmoyante en ook nog eens aanmatigende naïviteit. We moeten vooral deugen; het sleutelwoord van tegenwoordig.

Mili, ik begrijp hoe jij het ziet, maar ik zie dit helemaal anders. Al goed dat niet iedereen dezelfde gedachten heeft over alles, het leven zou maar saai zijn. ;-) Bedankt voor je eerlijke reactie.

Het is een gruwelijk verhaal, dat zeker. Joke probeerde hier een kort moment, het afscheidsmoment, weer te geven - wat het met de vrouw doet, vooral wat het met de man doet. Zijn daad valt zeker niet goed te praten, maar hij weet dat het bestaan zoals hij en zijn vrouw het kennen niet onmiddellijk zal verbeteren. Joke schrijft niet verder (woordbeperking) maar ze kan nog een hele alinea spenderen aan zijn dagenlange, innerlijke strijd. Hij hééft schuldgevoelens. Een moordenaar zal daar niet bij stilstaan. In oorlogsgebieden vallen militairen en burgerslachtoffers massaal. Feit. Het wegsjokken naar veiliger gebied, tja, er is geen verdere uitleg van de achtergrond in het verhaal, ze kunnen 10-tallen kilometers verderop nog steeds niet veilig zijn. Elke stap die je zet, kan je laatste worden, bij manier van spreken. Het kind doet de man de knoop doorhakken. Indien er geen kind bij betrokken zou zijn, zou geen enkele vrouw erover nadenken haar echtgenoot alleen achter te laten. NIemand houdt van gruwelen, Mili, maar er niets over horen, lezen of zien betekent niet dat ze er niet zijn. Kranten en T.V.-beelden bestormen onze huiskamers. Krantenjournalisten winden er (meestal toch) ook geen doekjes om. Het leven is, jammer genoeg, geen roman. Ik kan begrijpen dat je dergelijke verhalen liever niet, om welke reden dan ook, hier ziet verschijnen. Dan is het aan de redactie om er een stop op te zetten. We moeten deugen, jazeker, ik ga volledig akkoord. Maak ze dat ginderachter eens wijs. Of aan al het zichtbare en onzichtbare dat aan de touwtjes trekt. Hier op SOL gaat het om het schrijfwerk, de manier van overbrengen. Een verhaal kan grappig, achterhaald, of inhoudloos zijn. Joke brengt, me dunkt, inhoud op een vlotte, leesbare wijze. - Joke, in het verhaal zelf had je idd melding kunnen maken van martelingen en wat erbij komt. Het is niet in een reactie dat je hierover praat. Enfin, het is hier geen politiek debat...

Voor mij bevat dit verhaal een overdaad aan bijvoeglijk naamwoorden, met als hoogtepunt bitterwarm, wat bij mijn beste weten geen woord is, bij mij geen gevoel oproept en daardoor alleen meer bevreemding oproept in plaats van enig inzicht over hoe deze man zich voelt na het moedwillig de dood injagen van vrouw en kind. Ook ik ben hierdoor niet overtuigd door dit verhaal; het was niet aan hem over het leven van zijn vrouw en kind te beslissen en binnen deze tekst mis ik de motivatie en pijn die het voor mij als lezer aannemelijk en/ of acceptabel zouden kunnen maken. Misschien dat het in een langer verhaal zou kunnen werken. (Dan nog zouden aan een lezer als ik zinnen als zich met grote ogen aan een naar ceder ruikend lichaam wanhopig vastklampen niet besteed zijn.) Maar dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak.

@Marlie # 7 en ook @Joke natuurlijk, ik vermoed dat de spot je is ontsnapt in met name de laatste twee zinnen in # 5. Aan gruwelverhalen heb ik geen gebrek door het werk dat ik doe; ik ben er zelfs aan gewend. Je merkt wijs op dat het hier geen politiek debat is of moet worden. Dat vind ik ook. Maar ik vind het krankzinnig te stellen dat omdat Hassan vindt dat, wie is hij helemaal, God of zo?, de situatie [sic: niet onmiddellijk zal verbeteren] of geen tientallen kilometers wil gaan lopen, hij zijn vrouw die schijnbaar geen moer heeft in te brengen behalve met grote ogen kijken en zich vastklampen aan aantrekkelijk cederhout, plus kind de dood injaagt. [Het kind doet de man de knoop doorhakken. Indien er geen kind bij betrokken zou zijn, zou geen enkele vrouw erover nadenken haar echtgenoot alleen achter te laten.] Hassan is een bijzonder specimen. Weet je dat een wel heel hoog percentage van de migrantenstroom uit mannen bestaat die hun vrouw en kinderen achterlaten? En mag Hassan geen meervoudige moordenaar heten omdat hij schuldgevoelens heeft? Moreel zeer esthetisch. En het beeld van een aangevreten schoentje is voor mij van een zeer discutabel sentiment. Ik zal vast niet deugen. Ten slotte, eenieder is vrij te schrijven en plaatsen wat hij of zij wil. Laten we vooral schrijven.

'Hij wordt overspoeld door bitterwarme gevoelens van schuld en opluchting. Hij heeft gedaan wat moest om hen de gruwelen hier te kunnen besparen.' O ja? Terwijl: 'Hij wist dat ze niet konden zwemmen en dat het gammele bootje te zwaar beladen was voor de overtocht, maar toch heeft hij hen laten gaan.' En wat er hier dan wrikt is niet die tekst, maar het sentimentele goedkeuren ervan. Dat er niet iets volgt als 'de smiecht' of op zijn minst 'hoe schijnheilig kon hij zijn?' In die trant zou het verhaal m.i. wel verteld kunnen worden. Maar al tranentrekkend medelijden en begrip opwekken voor een laffe daad, is ronduit naïef. Dus @marlie 'Niemand houdt van gruwelen, maar er niets over horen, lezen of zien betekent niet dat ze er niet zijn': over die gruwelen heeft Mili het hier natuurlijk helemaal niet. Alsof we door van dit soort teksten te gruwen, daarvoor onze ogen sluiten. Waar het hier om gaat is de gruwel van het ondoordacht goedpraten van een gruweldaad. Begrijp me niet verkeerd, zie het niet als een aanval maar als een tip. Met dit soort teksten moet je echt voorzichtig zijn. Ik heb in Afrika geleefd. Je moest eens weten hoeveel gruwelen daar onbewogen en onder het mom van 'het is om jullie te beschermen' worden uitgevoerd. Daar mag m.i. geen soap van worden gemaakt.

Ik schrik van de reacties die ik hier zie verschijnen, ik wilde enkel mijn tekst met jullie delen nadat ik de muziek verschillende keren beluisterd had. Ik respecteer ieders mening in deze, ook al heb ik met de ene reactie meer voeling dan met de andere. Dat lijkt me ook logisch, we zijn allemaal maar gewoon mensen. Ik was zelf nog aan het nadenken hoe ik kon uitleggen wat de kern van mijn verhaal was en de bedoeling die ik ermee had, maar ik denk niet dat dit er nu nog echt toe doet. Ik hoop alleen dat er niemand een negatief gevoel heeft overgehouden aan dit topic en als dat toch het geval is, oprechte excuses voor mijn aandeel in deze. Ik geniet ervan om te lezen en te schrijven op SOL, ik vind het heerlijk te weten dat ik hier ieders mening kan horen en daar mijn teksten op kan 'finetunen'. Op naar de volgende opdracht zou ik zeggen! :o

@Joke, ik begrijp je reactie wel. Gevoelens en emoties zijn niet te sturen en dat geldt voor ieder mens. De reacties die niet op één lijn liggen met mijn eigen intentie doen mij ook soms schrikken. Inmiddels denk ik dat iedereen op zijn of haar manier dan een stukje relativeringsvermogen zal kunnen toepassen. Zo kan iedereen zijn mening ventileren. Al ben ik van mening dat ook de toon de muziek maakt. Ga asjeblieft door met jouw manier van schrijven. Je kunt van alle meningen meenemen wat goed voor jou is. Ik was heel erg geraakt. Gr Connie

Dag Joke, ook ik ben wel wat geschrokken van de min of meer scherpe reacties op jouw verhaal. Hiermee wil ik je graag laten weten dat het onderwerp dat je aansneed zeker niet één van de gemakkelijkste is en dat ik het moedig van je vindt om het aan te kaarten. Na het lezen van jouw diep triestige inzending zat ik ook even verveeld. Het was me wat te melodramatisch, maar ja, muziek kan onze emoties diep bespelen... Wanneer ik me niet kan vinden bij een tekst, zwijg ik meestal, dat is misschien wat laf, maar that's me. Ga lekker door met schrijven, want meestal geniet ik van je teksten. :o

@connie: dankjewel voor je berichtje, ik neem inderdaad mee wat ik denk dat nuttig kan zijn. En ik ga in ieder geval voort! @blavatski: jij ook bedankt voor je fijne reactie, ik heb me misschien even laten meeslepen inderdaad door het melancholische in de muziek. Ik ben momenteel ook een schrijfcursus aan het volgen en ik probeer wat ik daar leer ook toe te passen op mijn teksten. Onlangs ging het over sfeer neerzetten, en dus heb ik hier extra aandacht aan besteed, maar blijkbaar moet ik toch nog wat leren doseren. :D Zonet bedacht ik dat ik een ander klein tekstje heb gemaakt tijdens mijn les over sfeer dat zoveel beter had gepast. Nu ja, al doende leert men, niet? ;)

Zonet bedacht ik dat ik een ander klein tekstje heb gemaakt tijdens mijn les over sfeer dat zoveel beter had gepast. ;

wil je het niet stiekem alsnog hier plaatsen? ik ben nu wel heel benieuwd ... (maar niet schrikken als het dan gewoon weer mijn smaak niet is)

Schrijvenmaar: je mag het gerust zeggen als het je ding niet is, dit is een werktekst uit mijn cursus, een fragment zonder echt verhaal, hoewel het volgens mij wel veel zegt. Zoals ik al eerder zei, elk bericht dat ik op SOL lees, hou ik in mijn achterhoofd, ik ben hier voornamelijk om te leren hoe het beter kan. Hierbij mijn korte tekst: De geur van de dood hing in zijn kleren en haren en waarschijnlijk ook al in de fluwelen gordijnen waar ze zo van gehouden had. Hij zou ze dicht laten, zijn ziel had geen licht nodig, voor hem bestond er enkel duisternis nu zij er niet meer was. Zijn ogen hadden geen licht nodig, want hij zag haar het liefst zoals ze was voor ze stierf. Zijn huid moest niet meer bruinen in het zonlicht, want de enige die hem ooit zei hoe mooi zijn donkere hand op haar witte buik was, kon het niet meer herhalen.

dit vind ik wel mooi. het neigt wel weer naar melodrama, maar werkt wat mij betreft om de zware sfeer aan te zetten (en soms is een onvervalst stukje melodrama ook best lekker). Zie je ook dat je helemaal niet veel bijv.nw. nodig hebt om de sfeer er dik op te leggen.

Ik denk dat het een kwestie is van veel schrijven en oefenen. Dan ontwikkel je je manier van schrijven. Het thema zet aan tot nadenken. Juist daarom moet je zelf van tevoren bedenken wat voor man zoiets zou doen. Nu klopt het m.i. niet met zijn woorden, die ook naar mijn mening te sentimenteel zijn en niet bij hem passen, hoewel hij op zijn manier misschien goede bedoelingen had. Ook met een soberder stijl zou het beter uit de verf komen. Laat de woorden die je niet schrijft ook spreken! Ook blijven opletten dat de details wel kloppen. Als hij wist dat ze niet konden zwemmen, waarom niet even door gespaard voor een zwemvest (lekker praktisch...). Ik zou ook niet expliciet benoemen dat het schoentje van Amira is, want teveel uitleggerig. Dat werkt ook sentimenteel. Als je in de eerste alinea even de aandacht vestigt op bv. haar nieuwe rode schoentjes (alsof het een feestje betrof), kun je in de tweede alinea volstaan met dat hij een rood schoentje tegen zijn wang hield o.i.d. Dan legt de lezer zelf het verband wel. Kortom: gewoon doorgaan, dan zal je stijl groeien.