# 117 Stilte voor de storm

Ik kruip diep weg in mijn wollen winterjas, terwijl mijn voeten een spoor achter laten op het sneeuwtapijt. Het is koud buiten en mijn adem maakt wolkjes in de vrieslucht. Zo vroeg in de morgen is de wereld bedekt met een onbezoedelde witte laag. Ik blijf staan. Betreden van het uitgestrekte witte tapijt voor mij zou zonde zijn. De eerste zonnestralen vinden hun weg door de takken van de bomen en weerkaatsen glinsterend in de verse sneeuw. De laatste sterren verlaten het toneel van de nacht en maken plaats voor een koude, zonnige dag. Ik zuig mijn longen vol met lucht en laat de omgeving op me inwerken. Het is stil om me heen. Alleen in de verte hoor ik heldere stemmen uit het oude klooster die in golvende melodieën door de lucht zweven. In het dorp luidt de kerkklok zeven maal, als een teken dat de dag begint. Ik draai me om met een laatste blik op het serene uitzicht. Voorzichtig loop ik terug. Mijn voeten plaats ik precies in de sporen die ik op de heenweg heb gemaakt om zoveel mogelijk van het sneeuwtapijt intact te laten. De rook uit de schoorsteen van het kleine witte huis geeft aan dat de kachel brandt. Er is nog geen beweging. Het zal niet lang meer duren voor de kinderen aan de vrolijk gedekte tafel plaatsnemen en ongeduldig wachten op hun beurt om de met zilverkleurig papier verpakte cadeaus uit te pakken. Ik stap over de drempel de warmte van het huis in en wens mezelf in gedachten een vrolijk kerstfeest.