#114 Morgen

Morgen Er loopt een oude dame met haar witte iets te dikke witte hondje voorbij door de winkelstraat. Ze duwt voorovergebogen haar rollator en gaat zitten op het houten bankje. Ze ziet er eenzaam uit. Vandaag ga ik even naast haar zitten. “Goedemorgen” zeg ik. Ze kijkt op met vragende ogen.“Gaat het een beetje met u?” vraag ik. Ze begint meteen te praten. “Vandaag is geen goede dag, mijn zus Katinke is overleden. Vandaag ga ik haar begraven. We zijn 93 jaar bijna onafscheidelijk geweest. Vanaf nu ben ik maar half.” Ik kijk haar aan en aai haar over haar dunne bovenarm. “Dat is een hele tijd.” “Ja” zegt ze. “Alleen toen ze getrouwd was hebben we 3 jaar apart gewoond. Maar toen werd het oorlog en kwam hij niet meer thuis. Daarna zijn we altijd samen gebleven. Je moet weten dat zij eerst geboren is, niemand wist dat ik daarna ook nog zou komen. Dat was een grote verrassing.” Pretogen verraden de aangename herinnering. “Wij waren de eerste van onze zussen die gingen studeren” vertelt ze trots. In haar ogen zie ik het leven dat ze achter zich heeft. Ik voel het gemis dat erin weerspiegeld. “Maar morgen, kind,” zegt ze en klopt het hondje op de rug. “Morgen ga ik met Cindy voor het eerst naar de zee.”