“Jelle, wil jij nog even limonade halen, die ben ik vergeten mee te nemen,” riep zijn moeder naar Jelle, toen hij van school kwam. De tienjarige gooide met tegenzin zijn schooltas neer en liep naar zijn moeder. Hij had de hele dag in het warme klaslokaal moeten zitten. Verheugde zich zo op het badje dat zijn moeder eerder die week in de tuin gezet had. Hij verlangde naar de verkoeling. Gisteren was het zo gezellig in het water met zijn vrienden. Ze hadden alle limonade op gemaakt. De limonade was zo verfrissend met die warmte, zeker toen zijn moeder er ijsblokjes in had gedaan. Hij had nog zo tegen zijn moeder gezegd dat ze die niet moest vergeten. “Oh, doe trouwens maar twee flessen, ik zie nu dat ze in de aanbieding zijn.” Jelle pakte de boodschappentas en het geld wat zijn moeder al in haar handen had, en sjokte naar de winkel. Nee hé, is er maar een kassa open, dacht Jelle, toen hij de rij zag. Hij had maar twee flessen en moest nog eeuwen wachten. Bij een andere kassa was een medewerkster iemand aan het inwerken. Een vrouw die uit de winkel met haar mandje boodschappen aan kwam lopen riep naar de nieuwe caissière, “is deze kassa open?” waarop de medewerkster na kort overleg besloot dat ze in de rij mocht komen staan. Een andere dame kwam ook aangelopen en wilde zich gelijk aansluiten achter de vrouw. Shit hé, sta ik alsnog achteraan, dacht Jelle, die net te laat besloot toch van rij te wisselen. De vrouw die achter kwam aansluiten liet hem voor. “Toe maar, jij mag eerst”, zei ze. Opgelucht stond Jelle tussen de dames in. Misschien mocht hij de limonade wel meenemen in het badje, dacht hij.