Wekelijkse opdracht #114 - Lijn 13

Ik neem altijd Lijn 13 naar mijn werk, die van 7:42. Op dat moment kolkt de stad van leven: mensen zijn gehaast, op het vermakelijke af. Suffe loonslaven zijn het. Druktemakers die niet weten wat ze hebben. De blonde jonge vrouw is de enige die ik zie staan, in de volle tram. Iedere dag. Ze ziet mij niet zitten. Niet dat ze onvriendelijk is, maar als ik haar aankijk, kijkt ze weg alsof ze zich schaamt. Alsof ze denkt dat ik melaats ben. Of verbeeld ik het me? Ben ik te vrijpostig? Zou ze een relatie hebben? Lijkt me wel. Ze is mooi. Goed figuur. Ze kijkt zelfverzekerd de wereld in. Mooie wenkbrauwen. Een van haar voortanden staat iets scheef, maar dat is perfecte imperfectie. Anderzijds, ze oogt niet blij. Niet de vrolijke onbezorgdheid die past bij haar achter-in-de-twintig. Zal ik haar mee uit vragen? Ik aarzel. Misschien breng ik haar in verlegenheid. Dat is het laatste wat ik wil. Ze zal het niet zeggen. Ik zal het ook niet zeggen, maar we zullen het allebei denken: geen seks. Chatten op internet is veiliger. Op afstand en toch intiem. Geen penibele vragen, geen onaangename stiltes, geen pijnlijke wegkijkmomenten. De volgende halte moet ik er uit. Altijd een heel geklungel, waarbij ik afhankelijk ben van de hulp van anderen. Het schorem laat me gelukkig met rust. Vier van die opgeschoten jochies hielpen me laatst zelfs. Even was ik bang dat ze me zouden laten kletteren. Die vrees was ongegrond: ze zetten me zachtjes neer op de stoep, op mijn wielen, met een bemoedigend kneepje en ‘nog een prettige dag, meneer’.