Verhaallijnen samen of in twee aparte manuscripten?

Een zwaar werkje, chapeau. Ik heb absoluut geen ervaring hierin, maar kan je enkel een idee geven. Een boek, meerdere delen. Deel 1 - 'naam vd wereld x' - Lente en zomer Deel 2 - 'naam vd andere wereld y' - Zomer en najaar Deel 3 - 'x' - Herst en winter Deel 4 - 'y' - Sneeuwval (om eens iets anders dan winter te schrijven lol) Dit als de twee verhaallijnen samenlopen tijdens of na de winter. Anders moet je schuiven met de seizoenen. Door zo in te delen, is het idee er dat het om andere zaken gaat, de lezer zal wel vermoeden dat er onvermijdelijk ergens een samenloop zal ontstaan, vooral als er interessante, gemeenschappelijke personnages voorkomen en wereldgebeurtenissen die vanuit een ander perspectief worden beschouwd.

Ik snap zeker je dilemma. Twee mooi verweven verhaallijnen zouden mijn voorkeur hebben, denk ik, in de algemene zin. Ik hou erg van twee verhalen die samen één zijn, waarin gebeurtenissen in de ene verhaallijn een echo krijgen in de andere verhaallijn, waarin personages op hun eigen manier met dezelfde gebeurtenissen te maken krijgen, dat soort dingen. Maar. Het klinkt mij in de oren dat jouw verhaal van een heel ander soort is. Zoals je erover vertelt, staan de twee verhalen bijna geheel los van elkaar en zit de enige overlap in het feit dat ze zich in dezelfde tijdsperiode ontvouwen, en in het einde, waarop de twee lijnen bij elkaar komen. Maar als ik je goed begrijp heeft verhaallijn A wel een eigen climax, die ook overeind staat zónder kennis van verhaallijn B? In dit geval, als ik je goed begrepen heb, zie ik niet waarom je de twee verhalen door elkaar zou willen vertellen.

Het lijkt me voor de lezer verwarrend om aan het begin van het tweede manuscript te moeten terugspringen in de tijd.

Dit lijkt me een onverkomelijk probleem. Als je het duidelijk in het verhaal verwerkt, misschien hier en daar terugverwijst naar de parallele verhaallijn, kan dat goed. Dus om die reden zou ik de keuze zeker niet maken, als ik jou was.

Een half boek lang volgen we het ene perspectief, en dan opeens komt er een volledig nieuw perspectief bij, op een heel andere plaats, die nog nooit met de andere hoofdpersonen in aanraking is geweest.

Dit klinkt inderdaad wat problematisch. Meer variatie, dat is wel een goede reden. Als je verhaal die variatie nodig heeft. Op en neer springen tussen verhaallijnen kan ook storen: je kent zeker dat gevoel dat je helemaal meeleeft met een personage, en dat dan plotseling de schrijver het nodig vindt om dat personage opzij te zetten om het over iemand anders te gaan hebben. Dit wordt des te sterker wanneer de twee verhaallijnen, zoals jij zegt, mijlenver uit elkaar liggen en hele andere plaatsen en personages featuren. De vraag is ook: die varatie, heeft het verhaal die nodig? Is verhaallijn A niet meeslepend genoeg en het decor niet interessant genoeg? Eén remedie tegen het eindeloze twijfelen over zo'n soort keuze: hak de knoop hypothetisch door. Sla je verhaal zoals het nu is ergens op. Dan. Doe vanaf vandaag, 1 augustus 2016, net alsof je de keuze hebt gemaakt om de verhalen in elkaar te weven, en werk een week lang aan je verhaal in navolging daarvan. Niet meer nadenken over de keuze zelf; niet meer nadenken over de twee-losse-verhalenoptie, gaan met die banaan. Pas de scènes in elkaar, leg verbanden en buit die uit, voeg er wat scènes aan toe om de overgangen mooier te maken... Dikke kans dat je op maandag 8 augustus met zekerheid weet of het een goede keuze is of niet. Het linkerpad een eindje afwandelen om rond te kijken. Je kunt altijd weer teruglopen en alsnog rechtsafslaan.

Er is niets ongewoons aan de opbouw die je in gedachten had. Delen 4 en 5 van A Song of Ice and Fire (aka Game of Thrones) doen precies hetzelfde. En in de Ender's Game cyclus wordt hetzelfde verhaal soms helemaal opnieuw verteld vanuit een ander perspectief. Ik zie dus geen reden waarom je zou moeten veranderen. Volg vooral je instinct en maak iets dat je zelf graag wil lezen.