#103 Breken

Wilhelmina, een interessante gedachtegang, maar naar mijn smaak gebruik je teveel woorden die er niet toe doen. Neem me niet kwalijk dat ik je gedicht heb vereenvoudigd. We zeggen bijna hetzelfde. Breken Jij ving mijn woorden in jouw netten en liet ze weer fladderen Ik dacht: wij samen en jij zei wat ik dacht Tot ik mijn ogen opende en zag dat alleen jij nog zichtbaar was Toen verbrak ik mijn zwijgen en onze binding (event. ons verbond) Nu ben ik ons beiden kwijt

@Willemina, lastig, jouw versie en de kortere van Dos. Ik vind bijvoorbeeld 'vlindernet' wel aansprekend versus het fladderen. Het is eerder de opbouw die ik niet vat. De 4e zin, 1e strofe, 'ontkracht' voor mij de 1e zin van deze strofe. 'Totdat' is voor mij niet logisch gezien woorden/zeggen naar ogen/kijken. 'Daarop' is m.i. ook te vermijden, hetzelfde voor 'intussen'. Het voegt niets toe; daarin ben ik het eens met Dos. Er spreekt verdriet uit het gedicht, en ook een eenzijdig betreurd verbreken.

Dag Willemina, Op de een of andere manier voel ik verdriet, wanhoop en letterlijk groot verlies. Dit maakt het voor mij erg mooi. Een vraag die in mij opkomt is: 'Heb je lang over dit gedicht nagedacht?' Je begint heel mooi met beweging (eerste twee regels), dan stopt deze beweging abrupt door 'Ik dacht'. Op de een of andere manier mis ik daar een gevoel, een emotie. 'Mijn droom'? In de tweede strofe haalt het eerste woord 'totdat' ritme onder je tekst weg. Hoe klinkt het voor jou als je er 'tot' van maakt? In de derde strofe is 'daarop' een woord wat ritme en emotie onderbreekt. Misschien iets als 'ongeremd verbrak ik op papier mijn zwijgen'. Wat ik wel voel in je gedicht is jouw passie, jouw liefde voor schrijven. Dit ontroert me. Hartelijke groeten, Schrijfcoach Inanna

"Ik dacht: Wij samen, en dat jij wel durfde zeggen wat ik dacht" vind ik om mij onduidelijke redenen mooi. Ik ga voor een poeticale duiding van een schrijver die zich verliest in zijn werk; het grote verdriet dat voel ik niet. Maar dat kan geheel aan mij liggen.

Wilhelmina, een interessante gedachtegang, maar naar mijn smaak gebruik je teveel woorden die er niet toe doen. Neem me niet kwalijk dat ik je gedicht heb vereenvoudigd. We zeggen bijna hetzelfde. Breken Jij ving mijn woorden in jouw netten en liet ze weer fladderen Ik dacht: wij samen en jij zei wat ik dacht Tot ik mijn ogen opende en zag dat alleen jij nog zichtbaar was Toen verbrak ik mijn zwijgen en onze binding (event. ons verbond) Nu ben ik ons beiden kwijt

Dos, Ik neem het je niet kwalijk :) . We zeggen inderdaad bijna hetzelfde - maar niet helemaal. Ik denk dat je gelijk hebt dat sommige woorden weggelaten kunnen worden en daar ga ik nog eens voor zitten. Ik heb er wat woorden instaan die naderhand door mij 'bedacht' zijn om er meer een geheel van te maken. Waarschijnlijk had ik dat juist niet moeten doen en meer op mijn gevoel af moeten gaan. Bedankt voor je reactie en het meedenken.

@Willemina, lastig, jouw versie en de kortere van Dos. Ik vind bijvoorbeeld 'vlindernet' wel aansprekend versus het fladderen. Het is eerder de opbouw die ik niet vat. De 4e zin, 1e strofe, 'ontkracht' voor mij de 1e zin van deze strofe. 'Totdat' is voor mij niet logisch gezien woorden/zeggen naar ogen/kijken. 'Daarop' is m.i. ook te vermijden, hetzelfde voor 'intussen'. Het voegt niets toe; daarin ben ik het eens met Dos. Er spreekt verdriet uit het gedicht, en ook een eenzijdig betreurd verbreken.

Mili, Het vlindernet typeert in mijn beleving het gemak waarmee de 'vanger' de woorden oppakt, een 'gewoon' net zou te zwaar zijn. Ik zie een introverte en een extraverte persoonlijkheid voor me. De introverte vertelt van alles aan de extraverte, die er vervolgens mee vandoor gaat, ze de wereld inblaast als de zijne (of hare). De introverte vindt dat in eerste instantie prima, gaat er met open ogen in. Het verhaal wordt vertelt en het maakt hem/haar niet uit wie de woorden uitspreekt. Dat gaat zo geruime tijd door. Tot het moment waarop de introverte beseft dat hij/zij op deze manier als het ware ophoudt te bestaan/over het hoofd wordt gezien. De ogen gaan wijder open = besef. Om weer zichzelf te worden vindt de introverte het nodig de dingen van zich af te schrijven/op te schrijven, en te breken met de extraverte. De woorden zullen voortaan alleen op papier staan. De introverte heeft het gevoel dat alles een farce was, waardoor hij/zij niet alleen de extraverte persoon verliest maar ook denkt dat het samenzijn slechts een illusie was.. En hij/zij gaf alles op voor de gedachte daarna wél gezien te worden, wat niet het geval is want hij/zij blijft introvert. Het verdriet dat je ervaart klopt wel, ja. Ik ga nog eens nadenken over de woorden die er uit kunnen. Dank voor je reactie.

Mooi, Willemina. De worsteling binnen en uit een relatie, waarin je jezelf zo makkelijk kan verliezen.

Dag Willemina, Op de een of andere manier voel ik verdriet, wanhoop en letterlijk groot verlies. Dit maakt het voor mij erg mooi. Een vraag die in mij opkomt is: 'Heb je lang over dit gedicht nagedacht?' Je begint heel mooi met beweging (eerste twee regels), dan stopt deze beweging abrupt door 'Ik dacht'. Op de een of andere manier mis ik daar een gevoel, een emotie. 'Mijn droom'? In de tweede strofe haalt het eerste woord 'totdat' ritme onder je tekst weg. Hoe klinkt het voor jou als je er 'tot' van maakt? In de derde strofe is 'daarop' een woord wat ritme en emotie onderbreekt. Misschien iets als 'ongeremd verbrak ik op papier mijn zwijgen'. Wat ik wel voel in je gedicht is jouw passie, jouw liefde voor schrijven. Dit ontroert me. Hartelijke groeten, Schrijfcoach Inanna

Bedankt voor je fijne reactie, Inanna. Toch wel mooi dat de tekst wel zo opgevat werd als ik bedoelde. Ik heb het gedicht (te) snel geplaatst omdat ik de afgelopen weken weinig tijd had en toch wilde meedoen. De eerste twee regels kwamen spontaan in mij op, en de strekking van het gedicht had ik in mijn hoofd maar de uitwerking na de eerste strofe ging stroef. Ik was er zelf niet helemaal tevreden over maar heb het toch geplaatst omdat ik benieuwd was hoe er op gereageerd zou worden. Ik ben blij met de reacties die ik van jou, Dos en Mili heb ontvangen en ga daarmee aan de slag. Hartelijke groet, Willemina

"Ik dacht: Wij samen, en dat jij wel durfde zeggen wat ik dacht" vind ik om mij onduidelijke redenen mooi. Ik ga voor een poeticale duiding van een schrijver die zich verliest in zijn werk; het grote verdriet dat voel ik niet. Maar dat kan geheel aan mij liggen.

Schrijvenmaar, Ik vind het grappig dat jij de aangehaalde zin dan wél weer mooi vindt. Ik wil die ook laten staan omdat ik daar zelf 'iets' mee heb. De rest ga ik nog bijschaven. Bedankt voor het lezen en voor je reactie.

Mooi, Willemina. De worsteling binnen en uit een relatie, waarin je jezelf zo makkelijk kan verliezen.

Ja, zo is het, Nyceway. Bedankt voor je mooie reactie.

@Willemina, # 6 en andere. Dank voor je toelichting die zeker interessant is. Aan de andere kant, sta het me toe, denk ik niet dat een tekst en met name een gedicht door de schrijver 'ontleed' zou moeten worden. Ontleed staat kattig, maar zo bedoel ik het niet. Laat de lezer het zijne of het hare denken. Hij/zij voelt zich aangetrokken of niet. Denkt er over na of niet. Etc. Het is van jou.

Willemina, ik vind: 'Ik dacht: Wij samen, en dat jij wel durfde zeggen wat ik dacht' juist erg mooi. Het heeft iets breekbaars. En ik ben eveneens voor het behoud van het vlindernet. Ook vind ik de ontdekking dat enkel de ander nog zichtbaar is een zo tastbare wending. En het papier en het verscheuren, het zijn voor mij fraaie beelden. En die dan tot slot eigenlijk kwijt zijn, ook dat is mi.i. een interpretatie van Campers gedicht.