#103 Flinterdun

Mooi opgebouwd, Elyse. Een dichter die niet het achterste van zijn tong laat zien. Een gevoelige ziel die niet begrepen wordt.

Flinterdun, en de zeef is te grof, de essentie blijft nauwelijks hangen. Ik denk dat ik de essentie begrijp, geloof ik. Arme dichter, toch maar erboven blijven staan...

@Elyse, zoals ik altijd doe, lees ik je keer na keer. Eigenlijk ben ik altijd een beetje sprakeloos, weet niet hoe te reageren. Ik probeer het. Je wisselt literatuur met poëzie af. Vind de sneer naar compassie, het trendy 'sharen', geweldig. Denk dat onverwachts geen s behoeft. Het gebruik van: het wurgt mij naar wat wurgt er meer, des Elyse's. Dit zie ik bij jou, niet elders. Ik houd ervan, taal anders gebruiken. Ander voorbeeld: hij dikt zich in. Het, hoe moet ik het zeggen, 'beschrijven van de massa' die concreet wil. De eenzame dichter niet begrijpt. Zijn fabuleuze antwoord! Daarom zou ik persoonlijk de laatste zin weglaten. Maar jij bent en blijft dé schrijfster.

Dag Elyse, Beetje saai wellicht, ik heb wederom genoten van jouw uitwerking. Compliment voor het vangen van 'essentie' in meerdere facetten van haar essentie. En dat op vier korte regels, haast zonder woorden. Dank je wel, hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

ik ben fan!

Over essentie gesproken, dat heb jij weten neer te zetten op een ingetogen manier.

De menigte is op zoek maar ook de individu weet geen antwoord: dit is zoals ik het leest. Mooie vormgeving. :nod:

elysevdr, Mooi deze. De dichter weet dat de menigte compassie verwart met liefde, maar hij zwijgt wijselijk. terzijde:

'Essentie,' prevelt de dichter, 'Vergeefse essentie.'

zou ik zonder enter en de hoofdletter doen: 'Essentie,' prevelt de dichter, 'vergeefse essentie.'

Zo vergaat het jou ook vaak, Elyse. De resolutie van onze schermen is nog te grofmazig om de essentie van jouw geschriften te dragen. Als een neutrino vliegt ze ongehinderd door het scherm heen; voor altijd verloren in het oneindige gat. Het moet je droevig stemmen. Het lot van de dichter.

De dichter en de menigte, de massa. 'Je ziet het toch?' 'Nee, alleen de dichter, de schrijver ziet het, voelt het, ervaart het, raakt de kern.' Opnieuw poëtisch proza. Je bent er goed in, Elyse, vind ik. Mooi geschreven.

Allen hartelijk dank voor jullie fijne reacties! Het duurde even, maar de essentie van de verschillende interpretaties is tot me doorgesijpeld. En die is mooi. @Mili, hoewel de nuance tussen 'onverwachts' en 'onverwacht' klein is, zal ik voor het minder plotselinge gaan, omdat de noodkreet van de dichter de menigte niet eens echt wakker schudt maar toch wel verbaast. De 's' gaat weg, zo drupt het woord beter door het perkament. Merci! Over het weglaten van de laatste zin twijfel ik, maar alleen omdat deze voor mij het wurgende van het niet exact kunnen verwoorden bevestigt, zoals ik de onmacht van het duiden van de liefde in Camperts gedicht voel. Zoiets als: de essentie ervan is (voor mij), dat zelfs essentie hier tekort schiet. Ik laat het in deze versie dus maar zo staan, wel aangepast volgens de suggestie van @janp, mijn hoofdletter-coach. :) (In mijn originele versie gaat het over een wenende wandelaar die het opvalt dat de mensheid zich laat misleiden door het afwezige. Daarin komt die laatste zin inderdaad niet voor. Dat heb jij vast aangevoeld. :lol:) @Inanna, veel dank voor je inspirerende opdracht en je altijd enthousiaste aandacht voor, en zuivere interpretatie van mijn hersenspinsels.

Hoi Elyse, Dank je wel voor het compliment. Tot de volgende opdracht. Hartelijke groeten (Schrijfcoach) Inanna