#102 De uitslag

Ik zie de auto met mijn beide ouders erin stoppen bij onze school. Zwijgend stappen mijn zusje en ik achterin. Oja, nu weet ik het weer, mama moest vanmorgen wéér naar het ziekenhuis. Mama blijft stuurs voor zich uit kijken en zegt niets. Papa zegt kortaf "Hoi" en stuurt de auto weer richting de weg. Mijn zusje begint enthousiast over haar schooldag te vertellen. Ik ben nog steeds stil. Iets klopt er niet. Mama is meestal zo vrolijk. En waarom komen ze ons met z'n tweeën ophalen? "Nee, er is niets", maak ik mezelf wijs. Als een natte langharige hond schud ik mijn zorgen van me af. Mijn zusje ligt dubbel van het lachen. Een paar honderd meter verder staat het stoplicht op rood. In de auto is het opeens vervelend stil. Klik klak, zegt de richtingaanwijzer. Ik hoor mama stilletjes huilen. "Ik heb borstkanker!" roept ze uiteindelijk. Ik hoor papa slikken, en mama houdt haar handen voor haar ogen. Ik wil heel graag wat zeggen. Ik open mijn mond, maar er wil geen woord ontsnappen. Voel me opeens een vis op het droge, happend naar lucht. Mijn zusje kijkt me aan, haar ogen staan vol tranen. Ik voel me alsof een hamer een tentharing in keihard graniet wil slaan. Eerst staat de tentharing nog fier overeind, maar elke volgende hamerslag buigt hij een beetje meer naar beneden. De tentharing wil niet toegeven aan de hamerslagen. Maar na de zoveelste slag kan hij niet meer en ligt nu daar platgemept op t graniet. Nu moet ik sterk zijn, want ik ben de oudste. Ik maak van het stukje metaal weer iets moois, al weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik voel mijn wangen gloeien en mijn ogen doen zeer. Ik proef zout op mijn lippen.