#102 Oude liefde roest (niet)

Ik stond uitbundig te dansen in het midden van de zaal. Ik keek naar mijn vriendinnen, stuk voor stuk met een gelukzalige lach op hun gezicht. Nora greep me bij de arm. “Jonas is hier en hij heeft een vriend meegbracht die na enkele jaren weer terug is in het land. Ik glimlachte. Ze leek wel een bakvis. In al die jaren dat ik haar kende, had ik haar nog nooit zo verliefd gezien. Ik nam een slokje van mijn Gin&Tonic terwijl Jonas en zijn vriend naar ons toe liepen. Jonas kuste me op de wang. Zijn vriend schudde me de hand. Vertrouwde, bruine ogen staarden recht in de mijne. “Nee, dit kan niet waar zijn…” stamelde ik, terwijl mijn glas in duizend stukken brak op de vloer. Nora zag wat er aan de hand was en trok me mee naar de toiletten. “Gaat het?” Vroeg ze bezorgd. “Wat doet hij hier?” was het enige dat ik kon uitbrengen. Klaas was mijn eerste grote liefde. Op een dag verdween hij met de Noorderzon. Ik draaide de waterkraan open en spetste wat koud water op mijn polsen. “Laten we terug gaan”, zei ik. Klaas kwam naar me toe. “Hallo, Olivia. Drink je wat van me?” Ik ademde diep in en uit. Ik zou niet laten merken hoe erg hij me had gekwetst. “Een rode martini.” Enkele drankjes later stonden we sensueel te dansen. Hij wilde me, dat voelde ik, maar ik zou niet zomaar toegeven. “Is er iets wat je me wil vragen”?, zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. “Waarom heb je me toen verlaten”?, vroeg ik. Het klonk kwetsbaarder dan ik zou willen. “Omdat ik van je hield”, zei hij. Hij kuste me innig en trok me mee naar buiten, de koude nacht in.