# 96 - Schrijverschap

Toen was er die kilte. Bij het plaatsen van de laatste zin van zijn manuscript voelde hij ze ook. Tot op het bot. En bij het eindpunt trilde zijn hand. Hij liet zijn pen vallen, slaakte een zucht en leunde achterover. Wachtte af. Hij slaagde er niet in zich te ontspannen. De genoegdoening bleef uit. Hij wriemelde met zijn achterwerk tegen de rugleuning van zijn stoel zodat hij meer rechtop kwam te zitten. Zijn zorgvuldig neergepende eindresultaat lag tussen zijn voorarmen op het gladde hout. Hij boog zijn fragiele bovenlichaam naar voren. Ogen werden nog donkerder bij het herlezen van de laatste alinea. Er was iets. Zijn magere hand klauwde zenuwachtig door zijn grijze haren terwijl hij staarde naar de tekst voor hem. Zijn ogen werden vochtig, maar hij bleef onverstoord kijken. Zinnen. Woorden. Letters. Zwarte inkt die uit de pen was gevloeid. Op sommige plaatsen wat uitgelopen en vervormd tot een vlek. Een miniatuur spinnenweb, waarvan de draden aan het uiteinde plots stopten. De letters begonnen te dansen en grijnsden hem uitdagend toe. Ze sprongen uitgelaten van het papier en trokken in één moeite de vorige lijnen met zich mee. “Nee. Nee…” Een schorre schreeuw terwijl hij krampachtig naar de letters greep. “Nee. Dat doen jullie niet.” Als zwarte regendruppels kletterden ze op zijn bureau. Hij herpakte zich en draaide zich woest om. Zelfs op zijn stoel hadden ze zich vastgezet. Ze joelden erbij, tot hij zijn handen tegen zijn oren drukte. Hij kon het niet meer aan. Zijn hart ging tekeer, de radeloosheid joeg door hem tot er iets knapte. Zijn ogen verstarden, even leeg als het blad voor hem. “Zot? Nee hoor. Gek, ja. De zoveelste auteur die gek werd van zijn eigen werk,” schudden mensen later meelijwekkend het hoofd. “Maar op die manier ging hij wel de geschiedenis in.”