#96 De allerlaatste dag

De laatste dag. ‘Je moet elke dag leven alsof het je allerlaatste is,’ zegt hij mij. Verschrikt kijk ik op van mijn strijkwerk, waar ik met een verhit hoofd bezig ben een overhemd van hem te strijken. ‘Hoe bedoel je dat, je bent toch niet ziek?’ vraag ik geschrokken. ‘Moet je daar dan eerst ziek voor zijn,’ antwoordt hij, ‘er is zoveel narigheid in de wereld en als je al ernstig ziek bent, ben je te laat om te leven.’ Ik slaak een zucht van opluchting en ga verder met strijken. ‘Waarom kom je ermee dan?’ ‘Ik heb voor volgende week een parachutesprong besproken, dat heb ik altijd al willen doen,’ zegt Ronald me dan. ‘Parachute springen? Maar dat is levensgevaarlijk! Als je dat wil doen, weet je zeker, dat je dood neer kunt vallen.' Laconiek gaat hij die discussie uit de weg en vervolgt, ‘van de zomer wil ik de Mount Everest gaan beklimmen.’ ‘Ronald, ben je wel goed bij je hoofd? Je bent gek geworden, je kunt niet goed lopen, laat staan een berg beklimmen. Je bent de jongste niet meer hoor.’ Boos hang ik zijn overhemd over de stoel heen. Ronald is met pensioen, maar hij heeft geen hobby ‘s. Iedere dag zit hij mij op de lip en ik zou het toejuichen, als hij wat voor zichzelf ging doen, maar bergbeklimmen? Parachutespringen? Waarom niet gewoon een stuk fietsen, of schilderen of lezen. ‘Ja, parachutespringen is een zeker risico, bergbeklimmen ook, daarom vind ik ook dat je elke dag moet leven alsof het je allerlaatste is,’ bevestigt hij nogmaals, mij nu wellustig aankijkend. ‘Zullen we daarom naar boven gaan, om lekkere seks te hebben, voor het te laat is?’ vraagt hij met een grijns op zijn gezicht.