#94 Shitbull

Zo gauw ik me door het prikkeldraad heb gewurmd, trek ik mijn colbertje uit. Het is nog steeds bloedheet. Zacht zingend wandel ik naar de overkant van het weiland. De koeien en stieren zijn rustig aan het grazen. Ze letten ook niet op mij, want ze zijn aan me gewend. Bijna dagelijks gebruik ik hun grasland als oversteekplaats. Via de weg is het een kilometer langer. Tot mijn verbijstering zie ik ineens een stier mijn richting op rennen. Wat zullen we nu beleven? Is hij wild geworden omdat ik met mijn jasje zwaaide? Ik begin als een gek te hollen. Tenslotte ben ik geen torero. Angstig kijk ik over mijn schouder en vrees dat hij me inhaalt voordat ik de overkant heb bereikt. Als hij vlak achter me is, gooi ik mijn colbertje op zijn kop. Op het moment dat ik een voet op de onderste draad zet, voel ik een enorme dreun tegen mijn achterste, waardoor ik met een boog over de afrastering vlieg. Voorzichtig betast ik mijn lichaam. Geen ernstige verwondingen. Wat een mazzel dat hij zijn hoorns niet in mijn billen heeft geboord. Ik ga zitten en zie dat de stier met schele ogen naar mij kijkt. Mijn jasje ligt voor zijn poten. ‘Je hebt je zin, wildebeest. In het vervolg neem ik de gewone weg wel. Het jasje mag je houden.’