#93 Geluksnummer

Waar is dit jaar, ik ken het niet gisteren heerst, in alle dagen Armando Volgend jaar gaan ze terug. Dat moet gewoon lukken, want dat is het jaar van het geluksnummer. Het jaar waarin er vast een eind komt aan de oorlog. Serin laat zich achterovervallen op de verhuisdoos die ze net van de stapel heeft getrokken. Het grasveld rond het speeltuintje is in een modderpoel veranderd. Ze zou blij moeten zijn met de grote ramen van hun nieuwe woning maar het uitzicht is een uitvergroting van haar gemis. Deniz, haar oudste, sleurt zijn jongere broertje achter zich aan de voortuin binnen. Aan het modderspoor op zijn kleding ziet ze dat Cem gevallen is. Straks zal ze hem met kleren en al onder de douche zetten. De jongens blijven vragend aan de andere kant van het raam staan, in de hoop dat ze al naar binnen mogen. Serin schudt langzaam haar hoofd terwijl ze de ogen van Deniz zoekt onder de natte haarslierten die tegen zijn voorhoofd plakken. Deniz groeit op het moment harder dan Cem en de puber lijkt op een reus met een rugzak wanneer hij zijn broertje op zijn rug laat klimmen en met grote stappen terug beent naar de schommels. Er is de afgelopen maanden meer regen gevallen dan er in Syrië in een heel jaar valt. Serin trekt het knellende elastiek uit haar staart en leunt met haar hoofd tegen de stapel dozen. Ze voelt de pijn uit haar stijve spieren omhoogtrekken en sluit haar brandende ogen. Straks komt Mesut thuis van een nieuwe mislukte zoekdag en zal ze zijn woordeloze verwijten weer ondergaan. Misschien moet ze zelf ook werk gaan zoeken. Straks als ze niet meer zo moe is. Mesut rende met Cem op zijn schouders naar beneden. Tot op het laatst was het onduidelijk of hij van zijn oudste zoon ging winnen. Deniz rende het hardste van de hele school, terwijl hij net tien geworden was. Cem klauwde zijn vingers in de zwarte krullenbos van zijn vader vast en lachte toen deze ‘au’ bleef roepen. Mesut boog voorover en liet het kind in zijn moeders schoot glijden. Serin legde haar hoofd op Mesut’s schouder, die zich nog nahijgend op de grote picknickdeken liet zakken. Het eten waar ze de hele ochtend mee bezig was geweest bleef koel onder de oudste boom van hun geboortedorp. Ze pakte drie dadels van de schaal en duwde ze in de monden van haar mannen, van klein naar groot. De zon maakte van het bloemenveld op de heuvel een schilderij zonder lijst. Serin opent haar ogen en staat op van de ingezakte doos. Ze mist de drukte van het kleine huis van haar oom die hen gedurende de asielprocedure gastvrij heeft opgevangen. Ze zijn veilig in Nederland, maar hoeveel dozen ze ook uitpakt, haar hart blijft onvindbaar.