Het scherm wordt even zwart voor de aftiteling begint. Ik slik. Mijn hart gaat nog steeds tekeer na die spannende horrorfilm. Ik strijk mijn haar uit mijn ogen en plots zie ik in mijn rechterooghoek iets bewegen. Ik schrik me rot. Ik kijk naar rechts en zie mijn eigen spiegelbeeld weerkaatsen in het raam. Buiten is het stikdonker. Ik lach mezelf uit omdat ik zo geschrokken ben van mijn eigen spiegelbeeld. Ik weet dat ik dit soort films niet zou moeten kijken als ik alleen thuis ben. Mijn fantasie slaat weer op hol. Ik haal diep adem en raap mijn moed bijeen. Tijd om naar bed te gaan. Ik loop naar de deur, maar voor ik de lichten in de woonkamer uitdoe, knip ik eerst het licht op de gang aan. Plots floept het buitenlicht aan. Ik kijk door het raam, maar er is nergens beweging te zien. Waarschijnlijk weer een kat of zo. Opnieuw haal ik diep adem. Dit soort dingen kan ik nu echt niet gebruiken. Snel loop ik de trap op, terwijl beneden het donker gaapt. Schaduwen dansen heen en weer. Het lijkt alsof er ieder moment een hand of een klauw tussen de spijlen van de trap kan doorschieten om mijn enkel te grijpen en me mee te trekken naar de eeuwige duisternis. Bij iedere trede versnel ik mijn pas tot ik hijgend op de overloop sta. In sneltempo trek ik mijn kleren uit. In mijn verbeelding gluren er vanuit de schaduwen allerlei ogen naar mij. Het moment waarop ik mijn trui over mijn hoofd moet trekken en ik mijn omgeving niet in de gaten kan houden is het verschrikkelijkste. Ik glijd in bed en trek het deken over mijn hoofd. Veilig!