schrijfopdracht#88 - 22 maart 2016

Het is stil in het bos. Te stil. Er hangt een droefgeestige sfeer. Geen vogel laat zich horen. Geen dier laat zich zien. Geen blad dat ritselend afscheid neemt van zijn boom. Een enkele zonnestraal priemt door de hoge boomkronen, verlicht het mos en de varens die als gedrilde soldaten langs het beekje opgesteld staan. Een ongekende zwaarte trekt door mijn benen. Ik spreid mijn mantel over het mos en met mijn rug geleund tegen een oude, statige dennenboom geniet ik van een rustpauze. Het is me vreemd te moede. Terwijl ik mijn ogen laat glijden over een groepje braamstruiken wordt mijn aandacht getrokken door een vreemd wezentje dat zachte kreunende geluidjes maakt. Het wezentje probeert zich te bedekken met afgebroken takjes en blaadjes. Het wil zich verschuilen voor mij. Ik kijk in angstige, betraande oogjes. Hoewel ik ook wat angstig ben, knik ik het wezentje vriendelijk toe. En blijf roerloos zitten. “Stil maar, ik zal je geen kwaad doen”, zeg ik. Het wezentje is zichtbaar opgelucht, maar gaat onvermoeibaar verder met zich te verstoppen totdat alleen nog maar zijn oogjes te zien zijn. Mijn nieuwsgierigheid is groot. “Wie ben jij en wat doe je?", vraag ik. Even blijft het stil. Alsof er diep wordt nagedacht. Dan antwoordt het wezentje: “Ik word Verlangen genoemd. Ik verberg mij uit schaamte.” “Oh”, is alles wat ik kan zeggen. Het wezentje vervolgt: “Iedere mens heeft verlangen in zich. Dat is juist en mooi. Door verlangen neemt de mens deel aan het leven. De meeste mensen verlangen naar liefde, naar schoonheid, naar een betere wereld voor hun kinderen, naar vrede voor alle mensen.” Ik luister geboeid, herken het verlangen in mezelf. “Ik was het Verlangen van een jonge, avontuurlijke kerel. Ik verliet hem op 22 maart. Op Zaventem.” Na deze woorden verbergt het wezentje nu ook zijn oogjes.