# 87 Blind date

Dat Jonas en Mats me dit hebben aangedaan... Een blind date. Ik had moeten weigeren naar hier te komen. Vrienden, oké, maar met mijn seksleven hebben ze zich niet te moeien. Mijn horloge wijst erop dat ze tien minuten te laat is. Het schuim op mijn biertje is weggezakt, net als mijn humeur. Alleen, die vernieuwde zuurstof in de lentelucht doet zich voelen in mijn kruis. Ik snuif en geef haar nog vijf minuten, dan verdwijn ik. Moet ik mezelf al niets verwijten. Helemaal onderuitgezakt aan een tafeltje – onverschillig voor wie ook - mijn humeur op nul en mijn goesting op honderd procent, tuur ik somber naar twee vrouwen vlakbij. Een brunette en een blondje. Te oud om nog student te zijn, te jong om moeder te zijn. Hoewel je de dag van vandaag van niets meer moet opkijken. Ik weiger me aan het cliché van dom blondje vast te hechten, maar hier moet ik toch afhaken. Ze is knap, dat wel, maar haar fletse ogen geven me geen goed gevoel. En zoals ze bijna van haar stoeltje glijdt, nee, ik knap af op dronken vrouwen. Die brunette daarentegen… Ik ga wat meer rechtop zitten en hou mijn hoofd schuin terwijl ik haar opneem. Knap. Naturel. Een sportief figuur in jeans met mooie rondingen onder haar fleurig bloesje. Met een houding die van wanten weet. Tegelijk heeft ze iets verfrissends over zich. De manier waarop ze de krul van haar voorhoofd wegstrijkt. Die glans van levenslust in haar ogen. Terwijl de andere maar doordraaft, reageert zij slechts wanneer het nodig is. Meer een type van een luisterend oor. Haar aangename stem maakt meer in me los dan alleen maar lichaamstaal. “Ik moet gaan, kom je?” Het blondje staat recht. “Nee, nu niet, maar ik zie je morgen wel.” Haar glimlach, die een kuiltje in een wang onthult, glijdt van haar vriendin naar mij, en wordt nog groter. Ze komt op me af. Touche.