opdracht#87 - de prins op het witte paard

Daar zit ik nu. Op een terras in het Vrijthof. De zon die zo lang op zich heeft laten wachten heeft veel volk naar dit terras gelokt. Bijna alle stoelen zijn bezet met mensen die van het voorjaarszonnetje komen genieten. Uit voorzorg heb ik mijn jasje op de lege stoel tegenover mij gehangen. Ik droom van een prins op het witte paard die mij naar de zevende hemel zal brengen. Van lachende ogen, van parelwitte tanden, van goedgevormde handen, die mij in extase zullen brengen. Die al mijn geheime wensen zal vervullen... “Is deze stoel nog vrij, mevrouw?” De vraag trekt mij ruw uit mijn dromerijen. Verstrooid knik ik van ja en neem het jasje van hem over dat hij mij toesteekt. De man zet zijn cola naast mijn tonic, strekt zijn lange benen, steekt zijn voeten onder tafel, stoot daarbij tegen mijn nieuwe schoenen, gaapt luidruchtig en begint de krant te lezen. Zijn blonde kuif steekt er parmantig boven uit. Nieuwe schoenen knellen. Door zijn aanraking schiet een pijnscheut door mijn voeten. Gevolgd door een pijnscheutje in mijn hart. De date valt zwaar tegen. Mijn prins is kennelijk niet van koninklijke bloede. Wie is deze man? Is dit wel de persoon waar ik een afspraak mee heb? Terwijl ik mezelf deze vragen stel, loert de man boven zijn krant en geeft me een knipoog. Ik wapper de rode sjaal, die ik als herkenningsteken draag, voor zijn stoute ogen heen en weer, waarop hij haastig achter zijn krant duikt. Nijdig smijt ik de sjaal op de grond. Een gentleman zou de sjaal oprapen. Deze man reageert niet. Wat een kinkel! Zie ik het goed? Zie ik de krant beven? Zit die man mij uit te lachen? De krant valt naast de sjaal wanneer hij opstaat en mij in zijn armen sluit. Mijn date, mijn prins, mijn echtgenoot.