#87 Albino

Geduld is de deugd van de jager. In Tanzania bekwamen leeuwen en luipaarden zich al duizenden jaren in de kunst van het loeren op de prooi, in het berekenen van het juiste moment om toe te slaan. Ik, Azizi Kigawa, was daar een prooi die ontsnapt is aan andere roofdieren. Ik lach als Willy Brokamp mijn pilsje op tafel zet met de woorden 'Veur de witte zwerte'. Hij heeft pas twee zonovergoten dagen zijn krantje gelezen op het terras voor zijn zaak en is nu al bruiner dan ik ooit zal worden. Dat steekt want de zon prikt genadeloos. Zelfs nu, in het voorjaar. Dus ik smeer me nog eens extra in. Ik wrijf de crème goed uit, anders lijk ik nog witter dan ik al ben. Zij vindt me mooi zoals ik ben. Dat schreef ze op facebook. Ze las mijn verhalen graag, vond het knap dat ik ondanks de ellende uit het verleden zo 'n mooie gedichten schreef. Ik dacht dat er ook wel iets van herkenning speelde; met dat rode haar, die roomwitte huid en die sproeten. Ze schrijft ook, schreef ze. Ze houdt van de magie, bekende ze. Ze wilde me ontmoeten, vandaag. En nu zie ik hoofden draaien en hoor bewonderende ingehouden kreten. Ik licht mijn hoed wat naar achter, schuif mijn zonnebril iets naar voor. Het bier smaakt bitter. Door het tumult schrijdt een zwarte vrouw in traditioneel gewaad. Ze lacht. De twee mannen achter haar kijken grimmig. 'Je vrienden,' lacht Willy, met de krant op zijn schoot. 'Echt Afrikaans bier. Van hen,' wijst hij naar mijn glas. 'Azizi,' hoor ik haar nog vaag fluisteren terwijl twee paar armen me optillen. 'Hij is ons bier niet meer gewend,' is het laatste wat ik hoor. Zelfs hier ben ik kostbaar, vervloekt.