schrijfopdracht #85 - de jeugd van tegenwoordig

Twee dames van middelbare leeftijd, besluiten het bushokje, waar ik geduldig sta te wachten, binnen te wandelen. Ik hoor hoe één van de dames zegt: “Tja, de jeugd van tegenwoordig...” Gevolgd door een diepe zucht. Haar metgezel zucht met haar mee. We wachten op de bus. In stilte. Eindelijk komt hij eraan. Beleefdheidshalve laat ik de dames voorgaan. Geen zitplaatsen meer. Ik houd mij stevig vast aan de leuning van een zetel. Een jonge dame lacht me vriendelijk toe. Met een hoofdknikje laat ze weten dat ze haar zitplaats aan mij wil afstaan. Dankbaar neem ik het aanbod aan. De dames kijken me nijdig aan terwijl ik voorzichtig voorbij schuif. Bij het afstappen wordt mij door een jong mens de hand gereikt. Ik geniet van mijn wandeling langs de Schelde. Er staat een ferme wind, maar het zonnetje is al lekker warm. Vanaf een bankje bewonder ik het uitzicht. Een strakblauwe hemel en een glinsterende rivier waarop de rijnaken naar hun bestemming varen. Een spoor van opschuimend water achterlatend. Ik zit juist te bedenken hoe snel de boten tegenwoordig zijn, wanneer een jongeman naast mij plaats neemt. Druk aan de praat op zijn mobile telefoon. Zijn blond, licht krullend haar waait op in de wind. Hij lijkt een beetje op een jongeman die meer dan 60 jaar geleden grote indruk op mij maakte. Na het gesprek knikt de jongeman mij toe en legt zijn hand op de kop van mijn labrador. “Zeker al een oud beestje?”, vraagt hij belangstellend. “Ze wordt twaalf dit jaar.” “Hm, dan kunt U nog een paar jaartjes plezier van haar hebben. Wij hadden vroeger thuis ook een labrador." Zijn handen strelen Chiara's vacht. Ze is haar winterpels aan het verliezen. Goudbruine haartjes worden door de wind op zijn broek geplakt. Ik wijs hem erop, maar lachend veegt hij de haren weg met een gebaar van zo erg is dat allemaal niet, zegt goedendag en vervolgt zijn weg. De jeugd van tegenwoordig...ik glimlach. TWEEDE POGING Terwijl ik op de bus wacht, wandelen twee dames op leeftijd het bushokje binnen. Binnen de kortste keren zijn ze in een druk gesprek. Gesprek dat onderbroken wordt door diepe zuchten en een klaagzang is over de jeugd van tegenwoordig. Tegenwoordig is het druk op de bus en hij trekt ruw op. Op een bankje wenkt een jonge vrouw dat ik haar plaats mag innemen. Innemen kan, maar dan moet ik wel voorbij de dames. Dames die geirriteerd kijken wanneer ik voorzichtig voorbij loop. “Loop naar de maan”, denk ik en ga lekker op de aangeboden plaats zitten. Zitten op een bankje aan de Schelde in het zonnetje is het volgende wat ik doe. Doe je oogjes maar toe, zeg ik tegen Chiara, mijn trouwe labrador die rustig aan mijn voeten ligt. Ligt het aan mij of is het iets anders, maar ik vind dat Chiara te rustig is. "Is het al een oud beestje", vraagt de jonge man die naast mij plaats neemt. Neemt de tijd me in de maling of hoe zit het? Het uiterlijk van de jonge man doet me denken aan een jonge man die mij zestig jaar geleden het hof maakte. Maakte zijn blonde krullen mij destijds verliefd worden? Worden verliefde mensen weer jong van hart als ze oud zijn? Zijn wij dan weer de jeugd van tegenwoordig?