Ik heb hem in mijn put gegooid. Die nare, manipulatieve jongen op mijn werk. Altijd aardig, altijd willen helpen, slijmbal. Hij moet vast iets van me, maar zo ver laat ik het niet komen. Ik laat niet met mij sollen, en al helemaal niet door magere scharminkels als Jannes. Die naam alleen al, brr. Nee hoor, ik red me prima zonder hem en als hij jammert, doe ik gewoon mijn handen voor mijn oren. Ik heb zijn hulp niet nodig. Mannen zijn nooit zomaar aardig, toch? Ik sta op van mijn werkplek en loop door de lege gangen van het gebouw naar het koffiezetapparaat. Toegegeven, nu ik zijn werk erbij doe, ben ik wel wat langer bezig. Maar ik hou mezelf voor dat het echt de beste oplossing is. Dat ik nu veel geconcentreerder werk, met meer plezier naar kantoor ga. En trouwens, thuis wacht er niemand op mij, dus waarom zou ik ook niet? Slapen is niet zo belangrijk. Hoeveelste espresso zou dit zijn? Ik pak een mueslireep uit de keukenla en loop terug naar mijn bureau. Ineens wordt het pikdonker om mij heen. Ik zoek houvast tegen de muur van de gang en wacht tot mijn ogen gewend zijn aan het donker. De muur voelt ruw, ruwer dan ik verwacht had. Een rilling trekt over mijn rug. Ik sla mijn armen om mijn lichaam. Langzaam begint de omgeving te dagen. Ik sta in een ronde koker van ruwe baksteen met een laagje modder op de bodem. Ik kijk omhoog. Vlak boven mijn hoofd begint een touwladder. Over de rand van de put steekt het gezicht van Jannes. Met twee handen houdt hij de ladder stevig vast. Aarzelend begin ik te klimmen. Bij elke stap die ik zet, wordt het lichter. Als ik boven ben, zit ik weer in mijn eentje achter mijn bureau.