# 84 Op de bodem

het is koud, donker en verlaten de stille kilte van de stenen in mijn lijf ik richt mijn ogen naar omhoog maar ik zie niets mijn nek doet pijn. wie komt mij bevrijden? ik ben alleen, zonder houvast en ik ben bang dat ik vergaan zal als de bladeren in de put verstrikt zal raken in het web van boze spinnen verslonden door een uitgehongerd legioen. ik roep, alleen mijn echo antwoordt mij ik sla mijn armen om me heen en sluit mijn ogen het is voorbij, het duister neemt bezit van mij maar dan kruipt, aarzelend, wat licht naar binnen het zonlicht raakt me zachtjes aan en ik ontwaak ik snuif de geur van bloemen op die rond de putrand staan laat me nog even wenen. stil zijn. sterven. straks, als het tijd is zal ik zelf naar boven gaan de ladder vinden die voor mij verborgen leek mijn eerste stapjes zetten in het ochtendgroen dan zal ik even stilstaan en verwonderd omzien en zeggen ‘kijk, dat is de put waarin ik zat.’