#83 Dodenpact

‘Doet het pijn? Doodgaan, bedoel ik.’ ‘Ik denk het niet. Niet dat ik weet. Ik was gewoon weg.’ ‘Weg?’ ‘Ja. Net zoals wanneer je in slaap valt. Je bestaat gewoon even niet meer. Alleen is dood niet even, maar altijd.’ ‘Klinkt diepzinnig. Een grinnik. ‘Ja, daar heb ik nu alle tijd voor.’ ‘Ik hoop dat het waar is wat je zegt. Dat je er geen besef van hebt en dat je simpelweg niet bestaat.’ ‘Vind je het idee van een hemel met engeltjes niet een meer troostende gedachte? Dat ik bij alle overledenen ben die jij en ik ooit liefhadden?’ ‘Wat praat je opeens deftig. En nee, dat vind ik niet troostend.’ ‘Waarom niet?’ ‘Ten eerste lijken engeltjes mij ontzettend irritant. Ten tweede... Dat besef, dat er nog een andere wereld is dat gewoon verder gaat terwijl jij een beetje rondzweeft en toekijk. Dat lijkt me ondraaglijk. Dan besta ik liever niet.’ ‘Tja, als je het zo zegt klinkt dat wel behoorlijk klote ja.’ ‘Zo ken ik je weer. Maar dat is dus niet zo?’ ‘Hoe moet ik dat weten?’ ‘Nou, jij bent de dooie hier.’ ‘Ja, en jij bent de levende. Ik kan jou niets vertellen.’ ‘Oh, is het een soort dodenpact? What happens in-’ ‘-Nee, ik bedoel dat dit niet mogelijk is. Ons gesprek. Ik weet net zoveel als jij. Want dood is dood.’ ‘Ik denk dat ik het leuker vond toen je nog diepzinnig probeerde te doen. Nu wrijf je het er gewoon in.’ ‘Luister, ik heb geen besef meer van wat er met jou gebeurt. Of ten minste, dat hoop je. Ik hoop dat jij eens beseft dat je er een keer aan moet beginnen.’ ‘Aan wat?’ ‘Rouwen.’ 'Nee, ik heb liever dat jij gewoon niet bestaat.'