Ik heb nooit echt in ons geloofd. Jij was egocentrisch, ik onzeker. Geen ideale match, maar ik wilde dat jij me perfect vond. Ik wilde perfect zijn, zoals ik dacht dat jij zou denken dat ik zou moeten zijn. Op mijn tenen lopend beleefde ik ons samenzijn. Je lachte met me, om grappen waarvan ik dacht dat jij ze leuk zou vinden. Ik keek naar je met een blik waarvan ik hoopte dat ‘ie je zou intrigeren. De kleding die ik aantrok was met zorg uitgezocht, in de hoop dat jij mij de mooiste zou vinden. Wat ik deed en dacht stond in het teken van perfectie. Jouw perfectie. Ik hoorde je aan met een geveinsde interesse die niet van echt te onderscheiden was. Ik luisterde muziek terwijl het ritme van mijn knikkende hoofd zich vermengde met jouw ritme. Alsof het zo hoorde. Wij deden perfect. Wat zich onder die zogenaamd perfecte bovenlaag bevond heb jij nooit te zien gekregen. Mijn imperfecte binnenkant; een verweerd stuk mens, omhuld door een stralend hoesje, is nooit aan het oppervlak gekomen. Ik was stuk. Waar ik echt mee zat, wat me bezighield en wat mij heeft gemaakt tot wat ik ben; de mooiste details zijn aan jou voorbij gegaan. Jou ontging het en ik liet het gebeuren. Er is iets veranderd. Tijd relativeert. Het maakte me sterker. Ik ben imperfect. Dat accepteer ik en dat maakt me een mooi mens. Ik heb jou nooit iets kwalijk genomen. Jij hebt jouw imperfecties die niet samengaan met de mijne. Het levert niets op, behalve verdriet. Ik heb mijn beeld van mezelf veranderd en daarmee jou laten gaan. Het enige dat mijn toekomst nog in de weg staat ben jij. Laat me los.