'Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.' Ik neem een slok van mijn koffie. Die eerste zin ook altijd. Als die eenmaal staat, dan komt de rest ook wel, is mijn ervaring. Ik zet mijn mok neer, houd mijn vingers boven het toetsenbord, en … er gebeurt niets. Helemaal niets. 'Wat zeg jij nou voor sufs,' zegt Els, het meisje dat ik gisteren bedacht heb. 'Hoe kom je er nou bij dat het niet meer kan wachten? Er is toch zeker geen haast bij. Pff, hier kom ik mijn bed niet voor uit hoor.' Ze draait zich om en slaapt luidruchtig verder. 'Ik weet dat het niet meer kon wachten,' zegt Tim, een jongetje van twaalf. 'Daarom hebben we ook een groter aquarium gekocht. Dat moest nu gebeuren, anders waren de andere vissen ook doodgegaan.' 'Dat weet ik, Tim,' zeg ik met een diepe zucht. 'Maar dat verhaal hebben we vorige week al verteld, dus daar schiet ik nu niets mee op. Snap je dat?' Tim knikt en gaat op de trap zitten. Hij laat zijn hoofd in zijn handen rusten. 'Ik weet het! Ik moet nu mijn boeken in mijn tas doen, want anders kom ik te laat op school.' Hij rent naar boven en verdwijnt in zijn kamer. Ik neem nog een slok koffie en kijk op de klok. Vijf minuten voor negen. Vijf minuten voor mijn deadline. Anders staat er morgen een lege kolom in de krant. Ik sla de rest van mijn koffie in één teug achterover en laat mijn vingers vol verwachting boven mijn toetsenbord hangen. Het kan echt niet meer wachten, het moet nu gebeuren!