Februari #81 - Het langzame lijden (Scheiden is geen optie)

Het kan echt niet meer wachten, het moet nu gebeuren. Je voelt je rusteloos, kijkt toch in de spiegel. Een waas hangt voor je gelaat door de damp van de vochtige douchecel. Naarmate het waas wegtrekt, vervliegt elke twijfel. Enkel de bezorgdheid om jezelf knaagt. Welke garantie heb je dat alles vlot zal verlopen? Hoe ga je jezelf ooit goed praten mocht het misgaan? Jezelf nog in de ogen kunnen kijken, zoals nu? Als de bedrogen vrouw van de senator, krijg je sowieso een beklijvend plaatsje in de roddelblaadjes. De pers zal smullen van de gebeurtenissen. Een extreme beslissing. Er zal geen bloed vloeien. Geen kreet over de lippen komen. Alles zal rustig verlopen, genadeloos. Elk obstakel zal deskundig aangepakt worden en verdwijnen. Stilzwijgend zal je het leed dragen. Je leven zal een andere wending krijgen. Je rilt even, perst dan je lippen op elkaar. Het is je een smak geld waard, als tegenprestatie eis je vakmanschap. Je man - zich van geen kwaad bewust – zal niet weten wat hem overkomt. Officieel ben je zijn allerliefste, gezellige vrouwtje. Je haalt het kaartje uit de zak van je badjas; discreet, slechts enkele letters en een mobiel nummer. Een laatste blik in de spiegel, de zelfzekerheid straalt van je af, hij weet niet wat hem te wachten staat. De beklemming om je lichaam is verdwenen. Je voelt je heldhaftig omdat je de knop hebt omgedraaid naar een mooier leven. Eénmaal je in de hall staat, blinkt je mobieltje je tegemoet. Je toetst het nummer in, voor de twijfel de kans krijgt opnieuw toe te slaan. Een zware, indringende mannenstem dreunt in je oor. Klinkt veelbelovend. “Goede morgen,” alsof je over iets alledaags praat, ratel je door, je vingers roffelen ongeduldig op het telefoontafeltje, “ik wil zo snel mogelijk een facelift, een borstverkleining en een liposuctie.”