#81 De grote dag

Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Dave wist ergens in zijn achterhoofd dat hij al veel te lang had gewacht. Zó lang zelfs, dat zijn vriendin er ongelukkig van werd. Het was nu of nooit. Dave droeg het bord met toastjes en een glas wijn naar de kamer. Elise zat op de bank naar haar favoriete serie te kijken. Zenuwachtig zette Dave het bord met toastjes voor haar op de tafel neer, met daar naast het glas rode wijn. Elise knikte als bedankje. De zenuwen gierde door Dave zijn lijf. Hoe zou ze reageren? Hij probeerde rustig te blijven. Na ongeveer vijf minuten, die voor Dave wel een uur leken te duren, schoof Elise naar voren om een toastje van het bord te pakken. Dave was bijna misselijk van de spanning. ‘Hm, lekker gemaakt Dave, dank je!’ Zei ze tegen hem en ze reikte naar een tweede toastje. Toen ze het toastje optilde en naar haar mond wilde brengen, bleef haar hand halverwege in de lucht zweven. Er kwam een vreemde uitdrukking op haar gezicht te staan. Met haar andere hand pakte ze het kleine papiertje dat op het bord lag. Ze las de zin en staarde even voor zich uit. Toen keek ze naar Dave. Nadat de verbaasde blik van haar gezicht was verdwenen, was ze eerst gaan schelden. Puur van schrik. Dit had ze niet meer verwacht. Daarna had ze haar armen om Dave heen geslagen en heel duidelijk ‘JA!’ gezegd. ‘Ja, ik wil met je trouwen! Eindelijk! Ik dacht dat je het nóóit meer zou vragen!’ Over het gezicht van Elise rolde een traan. Acht jaar had ze op dit moment gewacht. Acht jaar! Dave was blij haar zo gelukkig te zien en had spijt dat hij haar zo lang had laten wachten.