Opdracht 81 Het kan echt niet meer wachten. Het moest nu gebeuren.

@Clementine, welkom. Ik merk dat je wisselt van perspectief, van zij naar ik gaat, dat is onrustig lezen. Je schrijft over een overbelaste moeder/vrouw die naar huis gaat. Is dit een gevalletje suïcide of lees ik verkeerd? Het is mij niet echt duidelijk. (wordt ze)

Dankjewel om de moeite te nemen om te reageren. Het is de allereerste keer dat ik een tekst zoals deze schrijf en op een forum durf te plaatsen. Dus alle feedback is welkom. Is dit rustiger: Die ochtend word ik vroeg wakker. Ik rek me nog even uit en verheug me op mijn vrije dag terwijl ik uit bed stap. Eindelijk wat tijd voor mezelf, juich ik vanbinnen. Op weg naar de badkamer overloop ik mijn interne to do lijst. Mijn hart begint sneller te slaan. De dag gaat zo weer om zijn. Als ik nu eerst even de dringende dingen afwerk, zal ik daarna echt ruimte hebben om op adem te komen, spreek ik mezelf geruststellend toe. In snel tempo begin ik eraan maar naarmate de dag vordert, word ik steeds rustelozer. Ik word gek van die eindeloze to do’s. Chagrijnig trek ik de handdoeken uit de machine en mik de donkere was erin. Nu nog de kattenbak en dan vlug naar het copycenter… Zo gaat het ook elke keer. Moe en een beetje verdrietig rol ik uiteindelijk mijn bed in. “Die nacht, een harteklop op de deur. Buiten, een vrouw in de mist. Haren van twijgen, jurk van wier. Druipend van groen meerwater. Ze zegt: Ik ben jou en ik heb ver gereisd. Ik moet je iets laten zien. Haar mantel valt open en gouden licht. Overal gouden licht. Haar beeld wekt een schrijnend verlangen in me op. En ik weet: het is tijd om naar huis te gaan. De plek waar ik even niets moet maar gewoon mag zijn. Waar ik een gedachte kan afmaken zonder onderbroken te worden. Een plek waar mijn grenzen niet ongemerkt overschreden worden. Waar alles is zoals het hoort te zijn. Een plek die me kalm maakt. Ik weet dat ik als vrouw, een regulerende functie heb in mijn gezin. Als het goed gaat met mij, gaat het goed met mijn man en met mijn kinderen. Maar om dat te kunnen doen moet ik ruimte maken om regelmatig naar huis te keren. En dat vind ik zo moeilijk en toch verlang ik er zo naar. Mijn voedzame innerlijke wereld die haar eigen orde heeft. Ik weet dat me te doen staat. Ik ga niet verschrompelen als een zombie. Eerst naar huis, daarna mijn to do’s. Het kan echt niet meer wachten, het moet nu gebeuren.

@Clementine, je bent een dappere dodo. En vergeet niet dat wij hier allemaal doorheen zijn gegaan. Zo'n eerste keer. Je zult vast verdere feedback krijgen. Het perspectief heb je gewijzigd alleen ik kom niet echt in je verhaal vanaf 'de harteklop'. Ik begrijp niet wat er gebeurt. Let op bijvoeglijke naamwoorden. Voedzame innerlijke wereld is té. Succes.

Dag Clementine, welkom hier, ik vind je inzending waardevol, het nuchtere bestaan van alle dag goed beschreven met daar tegenover het verlangen tot meer vrede en harmonie in je leven. Ik herinner mij dat ik in mijn jongere jaren daar ook naar snakte. Ga lekker door met schrijven en leven, leer om tijd voor jezelf te pakken, gooi schuldgevoelens uit het venster en geniet van de dingen die je wèl hebt! :o

Dankjewel voor de tips en de aanmoediging. Ik heb het zoveel jaren uitgesteld maar het is nog enger dan ik dacht. Ik leer hier wel uit en daar gaat het mij om.

Hallo Clementine Welkom op de forum. De tweede versie vindt ik lekkerder lezen dan de eerste. Is die vrouw een soort selkie? Een wezen dat in zee een zeehond is en op land een mens? Of is het een droom, dat haar helpt herinneren dat ze tijd voor zichzelf moet nemen? Wel een mooi verhaal hoe de dagelijkse beslommeringen je helemaal in beslag kunnen nemen.