#81, op deze klotewereld.

Uren lag ze daar al met een infuus in haar arm om de weeën op te wekken. Uren dat er niks gebeurde, wachten alleen maar wachten. De reusachtige buik als de Mount Everst belemmerde haar zicht op de tv waar een soap de uren moest doden. Haar man lag in een ongemakkelijke houding in de met skai bekleden zetel te slapen. Zijn hoofd was onnatuurlijk op zijn schouders gezakt en zijn mond hing een beetje open. Dat gaat zeer doen, straks als hij wakker wordt. Ze zucht en probeert een andere houding uit maar het buisje van het infuus hindert haar om te verliggen. Zachtjes aait ze over haar buik, zo groot, alsof hij tegen haar lijf geplakt is. Een los element dat niet echt bij haar hoorde maar als een passagier met haar meereisde, al negen maanden en twee weken lang. Kindje kom toch naar buiten, we willen je graag zien, je knuffelen. Nee, het is echt niet zo erg als het lijkt, de wereld. Ja mensen schieten elkaar dood alsof het niks is en ja je moet werken tot je erbij neervalt en stinken dat het hier doet. Je moet zoveel geld verdienen dat je een huis kunt kopen en best ook een auto, en diploma,s halen, iemand worden. Je dromen, ach kind, dat zijn maar dromen. Je moet iemand worden in deze wereld anders tel je niet mee. Tranen rollen over haar wangen als de gynaecoloog met twee assistenten de kamer binnen komt. ‘We gaan het halen, het kan echt niet meer wachten, het zal nu moeten gebeuren.’ ‘Nee, nee hij wil niet komen en ik snap het, ik zou ook niet komen, wat moet je hier toch doen op deze klote wereld, laat me met rust, ‘ze krijst de hele gang bij elkaar.