Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#80 Fabeltje

Het wordt nooit meer licht. Ik weet zeker dat het nooit meer licht wordt. Die vakantie naar de zon bestaat niet, de zon is een fabeltje. Als ik opsta, is het donker buiten. In het donker fiets ik naar het station, neem ik de trein naar mijn werk. Als ik het kantoor binnenstap, is het nog steeds donker. Om vijf uur doe ik mijn computer uit en neem ik de trein terug naar huis. Het voertuig neemt de laatste strepen zonlicht mee. Als ik thuis kom, is het donker. Mijn gordijnen zitten al weken dicht. Waarom zou ik ze open doen? Het plantje in de vensterbank snakt naar zon, maar als ik het niet krijg, dan krijgt dat plantje het ook niet. Hooguit een vitaminepilletje. Ik heb vitamine D met een smaakje. Ik zou ze bijna in mijn tictac doosje doen. Niet overdoseren, staat er op de verpakking. Toch maar niet dan. Eén pilletje schud ik eruit, slik die door met een slok water en zet de tv aan. Ik schuif een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron en stel de timer in. Over vijf minuten kan ik eten. Mijn ogen dwalen naar de keukentafel, van waar die grote zilveren enveloppe mij uitdagend aankijkt. Een vakantie gewonnen, poeh, nou mooi niet! Ik geloof er niks van. Zoiets bestaat niet. Welke gek gaat nu duizenden euro's uitgeven om mij op vakantie te laten gaan? Dat doet toch geen enkel weldenkend mens! Bovendien, volgens mij heb ik net al vastgesteld dat het nooit meer licht wordt, dus een zonvakantie wordt het sowieso niet. Misschien een ritje naar de Noordpool om op zoek te gaan naar de kerstman? Ik schrik van het geluid van mijn eigen smalende lachje, onmiddellijk gevolgd door drie piepjes van de magnetron. Ik doe het deurtje open en pak mijn maaltijd eruit. 'Fuck!' Ik laat het bakje uit mijn handen vallen. Wat een sukkel ben ik ook, na al die tijd zou ik toch moeten weten dat bakjes uit de magnetron heet zijn! Door de gaten in het plastic zijn een paar dikke klodders saus op mijn keukenvloer gespat. Ik pak het bakje voorzichtig van de grond met een pannenlap en ga aan de eettafel zitten. De zilveren envelop geef ik een zwieper in de richting van de vlekken op de vloer. Is die brief toch nog ergens goed voor.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@alliecalhoun Ondanks de triestheid heb ik je verhaal met een glimlach gelezen. Niet in het minst vanwege de hilarische slotpassage. Typo: als ik het niet krijgt

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik denk toch dat overnachten in een iglo je een ervaring rijker maakt! Zou het wel eens willen doen, als ik nog wat spaar, of mss een reis win naar daarboven ;) En de middernachtzon is geen fabeltje, dus moeten de sombere buien wel vervliegen! Heel graag gelezen!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Allie, hoe schattig dat je je plantje vitaminepilletjes voert. Zelf mag je je een boost aan vitamine D slikken, hoor. Ik heb je met plezier gelezen. Ik zei je eerder dat je 'kleine dingen', ik zou bijna zeggen 'huishoudelijke' zoveel importantie weet mee te geven.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste Allie, Mooi geschreven stukje. Klein maar fijn qua handelingen, en daar houd ik wel van. De laatste passage is dan ineens 'groots', een mooi contrast. Bedankt voor je bijdrage!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je begint met een goed neergezette depressieve sfeer. :thumbsup: Ik haal veel verdriet uit het feit dat de HP alleen een plantje heeft om zich om te bekommeren en zelfs die gunt hij/zij niet veel. Heeft de HP veel meegemaakt waarom hij/zij dit doet? Graag gelezen. :)

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@marlie: brr, mij niet gezien, veel te koud! @Mili: dank je wel voor het compliment. Ik heb dat van mezelf niet zo door, ik vind het leuk als anderen kenmerken van mijn schrijfstijl ontwaren. @Marietje: wow, die laag had ik nog niet gezien! De HP bestaat nog maar 350 woorden, maar het zou goed kunnen :)