Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

"lief" of "geliefde" ?

Om het jaar in schoonheid te eindigen, nog snel één vraagje: Dus... mijn nieuwste verhaal gaat over een verboden liefde (lekker cliché, waarom niet :p ) Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van het meisje (18 jaar oud). Eerst was ik geneigd om haar over haar vriend te laten spreken als "mijn geliefde", maar dat lijkt me overdreven plechtig. Het lijkt me niet de juiste connotatie voor een onbezonnen, levenslustige tiener. Ik wilde dit dus oplossen door "geliefde" te veranderen in "lief", wat deze dagen vaak gebruikt wordt. Maar dit lijkt me dan weer te gewoontjes. Het verhaal is gesitueerd in het Oude Rome en daar lijkt het woord "lief" me zo misplaatst... dan maakt "geliefde" het geheel veel meer episch, aldus mijn mening... Ook vind ik dat de woordkeuze afhangt van de situatie waarin het personage zich bevindt. Tijdens romantische wandelingen in idyllische valleien en diepzinnige gesprekken, lijkt "geliefde" me het perfecte woord. In zo'n scène is wat extra plechtigheid ook niet verkeerd. In scènes waar bijvoorbeeld een hevige vrijpartij aan bod komt, lijkt "geliefde" dan weer zeemzoet en bijna kinderachtig... maar ik wil niet elk hoofdstuk wisselen van "geliefde" naar "lief" en omgekeerd... Wat is jullie mening hierover? Welke van de twee woorden vinden jullie neutraal genoeg om toch in alle soorten scènes te dienen? Of hebben jullie totaal andere ideetjes? Ik hoor het graag!

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Die geliefde zal toch wel een naam hebben? Ik heb nog nooit begrepen wat meisjes van 18 tot 88 denken, en al helemaal niet in de Romeinse tijd. Maar als ík aan mijn geliefde denk dan zweeft haar naam door mijn brein. Algemeen gebruikelijke aanduidingen als mijn scheetje, schatje, poepje enzovoorts zijn misschien te tijdgebonden, maar uitdrukkingen als mijn beer, of mijn beertje, mijn rots, mijn held, mijn leeuw, vallen ook 2000 jaar geleden niet al te zeer uit de toon. Althans niet in de ogen van de modale lezer, lijkt mij. Je zou ook één of meerdere koosnaampjes kunnen verzinnen. Bijvoorbeeld één die een bepaalde eigenschap uitvergroot, of benadrukt wat zij in hem ziet, of wat hij voor haar betekent. Een goed verzonnen koosnaampje is heel persoonlijk, waardoor je als lezer gelijk lekker dicht op de huid zit.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Die geliefde zal toch wel een naam hebben?
Jazeker! Maar steeds gewoon de voornaam blijven gebruiken, gaat na een poosje de lezer (en de schrijver! :p ) behoorlijk vervelen... Bedankt voor de tip! Ik zal mijn creatieve vermogen eens goed laten doorwerken... ik ben benieuwd welke leuke opties me dan te binnen schieten! ;) (Maar ondertussen hou ik ook "liefje" en "geliefde" in m'n achterhoofd)

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat als je de Latijnse naam voor lief/liefje/geliefde neemt (cicaro/carus)?
Dat idee is al deels in de praktijk omgezet. De verboden liefde gaat tussen een Romeins meisje en een Joodse jongen (in de tijd van Keizer Vespasianus, een beruchte antisemiet), en de jongen noemt haar al "yakerati" en "ahuvati", wat Hebreeuwse koosnaampjes zijn. Doorheen het verhaal worden al zoveel Hebreeuwse én Latijnse termen gebruikt, dat er bijna geen Nederlands overblijft :p Dat is een beetje teveel van het goede...