#79a voor het laatst

@schrijvenmaar. Ik krijg geen echt beeld van de omgeving en dat was toch de opdracht. Originele invulling, dat wel. De laatste zin benam me de adem.

schrijvenmaar, Inderdaad geen beeld van de omgeving maar wel op een originele manier de beleving van die straat. noot:

Ik loop al mijn hele leven door deze straat. Mijn hele leven loopt door deze straat.

gezien de compactheid van je stuk, zou ik één van deze zinnen kiezen

Vooral een mooie eerste alinea. Het leest als een gedicht. Zo zenuwachtig voor de eerste rijlessen? De laatste zin komt mij zonder inleiding te abrupt. Waarom liggend? Heeft ze in haar straat een ongeluk gehad? De poëzie van het voorgaande wordt er door verstoord.

@leonardo: sorry; ik las je opdracht voor het slapen gaan geheel per ongeluk, werd onrustig wakker, stuurde na een uurtje de kinderen naar beneden en schreef ... was het beeld van de omgeving geheel vergeten; had inmiddels mijn eigen beeld van de opdracht gevormd :o

@leonardo: sorry; ik las je opdracht voor het slapen gaan geheel per ongeluk, werd onrustig wakker, stuurde na een uurtje de kinderen naar beneden en schreef ... was het beeld van de omgeving geheel vergeten; had inmiddels mijn eigen beeld van de opdracht gevormd :o

Heb ik je in een fictieve droom gebracht? En ik dacht nog wel dat mijn tekst aan ratio appelleerde ...

@schrijvenmaar, je tekst heeft iets aangrijpend, zo voelde ik het. Zoals @janp suggereert, zou ik een van de twee zinnen weglaten. Mijn voorkeur heeft de 1e. Waarom zeg je in de 1e zin van de 2e alinea: we? Je laatste zin is mysterieus à la schrijvenmaar.

Mijn zijwieltjes ratelden tegen de schuine tegels. Papa klapte toen ze eraf gingen. De rijinstructeur toeterde en ik voelde mijn maag samentrekken.

Heel mooi! De rest van het stukje vind ik minder. In de opening wordt me met woorden een gevoel opgedrongen. Als lezer voel ik dat ik moet associëren, maar voor mij werkt dat niet. Het heeft ook een zeker cliché gehalte. Je had zoveel meer woorden de ruimte om het plasje te plaatsen voor nummer 16, waar buurvrouw Visser altijd achter het gordijn stond te gluren of oma Kerkhofs te beschrijven van nummer 20 die altijd mee klapte op het ritme van je tikkende hakken als ze de stoep stond te vegen. Zoiets. (Daar kwam ik op door de ratelende wieltjes en de toeterende rijinstructeur :) )

Schrijvenmaar, Het eerste deel komt op mij wat geforceerd over. Ik vind het idee van het vervlechten van de tijd wel erg leuk maar ik denk dat je dat beter kunt dan je nu hebt gedaan. Misschien door je wazige opstaan? ;) Het slot heb ik ook wat moeite mee: "nu rijd ik hier liggend" - "maar gelukkig zijn ze nu uit." Is hp op de plaats van bestemming? Dan rijdt ze niet meer. Is ze nog onderweg? Waarom zijn ze de sirenes nu dan uit? Is ze overleden? Ziet ze daarom die verwarrende flarden?

Ik huil de hele N11, op weg naar huis, weg van huis. Zonder tranen of geluid, om het kroost op de achterbank niet te verstoren dat elkaar zo vol enthousiasme vermaakt met het aanwijzen van molens in de polder en Hoogvliet-vrachtwagens op de weg. Tegen de tijd dat we de A12 bereiken, verhult een dikke mist hoe aan de horizon toch altijd iets lelijks gebouwd is, zet de oudste voor de vierde maal 'In Holland staat een huis' in en weet ik dat ik met de billen bloot ga op het forum. Na weken vol buikpijn, slapeloze nachten en een ongekende heimwee hakten we de knoop door. Komende zomer zullen we weer verhuizen, naar weer een ander land. Uiteraard is dat een terugkerend gespreksonderwerp als we de feestdagen bij familie in Nederland doorbrengen. Veel later dan thuis ga ik naar bed in mijn ouderlijk huis. Ik wil nog wat lezen om de zinnen te verzetten, maar heb geen boek binnen handbereik. Wel een iPad. Geheel toevallig lees ik een clandestiene schrijfopdracht. Ik ben geenszins van plan te schrijven op vakantie. Rond zes uur 's ochtends beginnen mijn dochters hun eigen feestje in de kamer die in een ander leven de mijne was. Om te voorkomen dat ze het hele huis wakker zullen maken, en in de ijdele hoop dat ze hun snotterige hoofden nog wat rust gunnen voor we het hele land zullen doorkruisen van hun slechts half-bekende familieleden naar geheel onbekende familieleden, zeg ik ze nog even lekker bij mij in bed te kruipen. Duizend en één gedachten flitsen onnavolgbaar door mijn hoofd, terwijl ze aan weerszijden van me liggen te giebelen en kriebelen. Schreef ik laatst niet ergens aan het eind van een lange draad dat we allemaal onze eigen trucjes hebben als iets ons te na komt? Tegen zevenen zeg ik ze vast naar beneden te gaan, dat ik eraan kom zodra ik hun broertje uit bed heb gehaald. Ik hoor de ploinkende traptree die ik als tiener op weg naar mijn kamer leerde overslaan en grijp de iPad. Ik moet iets plaatsen om de opdracht van me af te zetten. Iets, maakt niet wat. Iets over iemand, wie dan ook. Laat het over iedereen gaan, over overal. Als het maar niet over mij gaat. Niet over mijn dorp, waar ik nog lang niet voor het laatst ben.

Zo zenuwachtig voor de eerste rijlessen?

sloop er per ongeluk toch nog een autobiografisch element in.

Het heeft ook een zeker cliché gehalte.

mea culpa. zonder meer.

Is ze overleden? Ziet ze daarom die verwarrende flarden?

Precies. Allen heel hartelijk dank voor de wekelijks terugkerende aandacht, en de beste wensen voor het nieuwe jaar (waarin ik weer meer tijd en rust hoop te vinden om betere invullingen te schrijven - maar het tegendeel vrees).

Ik huil de hele N11, op weg naar huis, weg van huis. Zonder tranen of geluid, om het kroost op de achterbank niet te verstoren dat elkaar zo vol enthousiasme vermaakt met het aanwijzen van molens in de polder en Hoogvliet-vrachtwagens op de weg. Tegen de tijd dat we de A12 bereiken, verhult een dikke mist hoe aan de horizon toch altijd iets lelijks gebouwd is, zet de oudste voor de vierde maal 'In Holland staat een huis' in en weet ik dat ik met de billen bloot ga op het forum. Na weken vol buikpijn, slapeloze nachten en een ongekende heimwee hakten we de knoop door. Komende zomer zullen we weer verhuizen, naar weer een ander land. Uiteraard is dat een terugkerend gespreksonderwerp als we de feestdagen bij familie in Nederland doorbrengen. Veel later dan thuis ga ik naar bed in mijn ouderlijk huis. Ik wil nog wat lezen om de zinnen te verzetten, maar heb geen boek binnen handbereik. Wel een iPad. Geheel toevallig lees ik een clandestiene schrijfopdracht. Ik ben geenszins van plan te schrijven op vakantie. Rond zes uur 's ochtends beginnen mijn dochters hun eigen feestje in de kamer die in een ander leven de mijne was. Om te voorkomen dat ze het hele huis wakker zullen maken, en in de ijdele hoop dat ze hun snotterige hoofden nog wat rust gunnen voor we het hele land zullen doorkruisen van hun slechts half-bekende familieleden naar geheel onbekende familieleden, zeg ik ze nog even lekker bij mij in bed te kruipen. Duizend en één gedachten flitsen onnavolgbaar door mijn hoofd, terwijl ze aan weerszijden van me liggen te giebelen en kriebelen. Schreef ik laatst niet ergens aan het eind van een lange draad dat we allemaal onze eigen trucjes hebben als iets ons te na komt? Tegen zevenen zeg ik ze vast naar beneden te gaan, dat ik eraan kom zodra ik hun broertje uit bed heb gehaald. Ik hoor de ploinkende traptree die ik als tiener op weg naar mijn kamer leerde overslaan en grijp de iPad. Ik moet iets plaatsen om de opdracht van me af te zetten. Iets, maakt niet wat. Iets over iemand, wie dan ook. Laat het over iedereen gaan, over overal. Als het maar niet over mij gaat. Niet over mijn dorp, waar ik nog lang niet voor het laatst ben.

Bam! Die komt binnen. :thumbsup: Mooi geschreven, eerlijk en recht uit het hart. Jij hebt een geheel eigen stijl, zoekt jouw onderwerpen dicht bij je huis ( en je hart) en die heerlijke lange zinnen van je zijn voor mij een voorbeeld. :nod: Ik hoop dat 2016 je veel tijd brengt om te schrijven en alle andere wensen die uitkomen. :{}

Dat vond ik ook wel het moeilijke van de opdracht. Afscheid nemen is niet leuk. Ook niet denkbeeldig. Maar dat deed je ook niet, zoals ik begrijp. Stelletje reizigers.

Waarom zeg je in de 1e zin van de 2e alinea: we?

omdat ze niet alleen is sorry dat ik kennelijk niet op je reageerde toen ik dat meende te doen; dank voor je reactie (je voelde goed)

Dag schrijvenmaar, ik heb genoten van je twee verhalen! Het is voor mij juist heel indrukwekkend dat je de zin van de straat en je leven op twee verschillende manieren beschrijft. Het deed mij iets! Om je te troosten: ik ben meer dan 30 keer verhuisd Na het bombardement op Rotterdam, waarbij ons huis verwoest werd, heb ik nooit meer een thuis gehad. Soms had ik het gevoel van "yes" we zijn er, maar er kwam en komt altijd iets tussen. Ik voelde me een zwerfkat. Die nu eindelijk in Antwerpen toch een klein stekje gevonden heeft aan de Schelde waar ik me zo goed voel dat ik eindelijk, ja, eindelijk veel tijd kan geven aan schrijven.. Hou dus goed moed. :thumbsup: