# 79 - Crescendo

Een intrigerende @Mili! :nod: Ik heb google om hulp gevraagd voor de Fines de Bretagne en kon toen de sluitspieren plaatsen. Waarom niet gewoon Franse oesters? Ik krijg het verhaal niet helemaal helder. Het intrigeert me zeker omdat flarden van het verhaal me aanspreken. Mooie omschrijving van hoe liefdevol ze het eten klaar heeft gemaakt. Dit maakt me als lezer nieuwsgierig. Voor wie doet ze dat? Dan zoekt ze hem. Welke kleuren heeft een verscheurde hemel? Dat kan per persoon wisselend zijn. Geeft hij haar een tegenstrijdige opdracht of moet ze binnen blijven staan? Kijkt hij na hun heftige vrijpartij (?) op de PC naar het laatste nieuws? Heeft hij haar iets aangedaan of is hij het brein achter de aanslag? Dan heb je haar verscheurdheid tussen de liefde en afschuw voor hem goed weergegeven. Rakende beelden gebruikt maar ik moet als lezer iets teveel zelf invullen om het helder te krijgen. Misschien mis ik onze postduif? ;)

Een verhaal dat qua sfeerzetting best intrigeert, maar vooral op een associatief niveau, als een gedicht vol flarden van indrukken dat het oudjaarsgevoel treffend weergeeft. Wat er concreet gebeurt is voor mij (naïeve lezer, misschien...) moeilijk te volgen. Wat zeggen de eerste en laatste zin? Wat doen ze achter de computer? Ook kleine details zijn vreemd: allerlei mannen die haar op de mond zoenen bij de nieuwjaarswensen bijvoorbeeld, dat is in mijn wereld niet al te gebruikelijk. En dat er staat 'gingen zij de straat op': betekent dat dat ze niet alleen was, of doel je hier op andere mensen in de straat die naar buiten gaan? Iets meer oriëntatie is dus welkom. Als je het verhaal juist associatief wilde houden, zou ik aanraden om de wending met de computer weg te halen, omdat je nu als lezer het gevoel hebt dat je iets moet begrijpen, wat niet lukt. Pas verder op met 'mooischrijverij' waarvan in dit verhaal zonder meer sprake is. Een splijtende aarde, een imploderende kast e.d. klinken spannend maar vestigen de aandacht niet op het verhaal, maar op de schrijver ervan. Mulisch kwam er vaak mee weg, maar... Hopelijk heb je hier wat aan!

@Marietje, de werkwoorden lossnijden, sissen, kraken, verstuiken, kinkelen duiden op naderend onheil. Ik heb er iets op tegen om in dit rijtje gewoon Franse oesters neer te zetten. Het past niet en er is volgens mij niets op tegen eens een woord op te zoeken dat je niet zou kennen. Hp eet samen met de man; er staat m.i. duidelijk dat zij samen de straat opgaan. Hij is niet aan haar zijde anders zou ze hem niet met haar ogen zoeken. Zijn ogen hadden de kleur van een verscheurde hemel staat eveneens voor naderende onheil c.q. wegspattend geluk. Ik heb een indruk, Marietje, dat je deze keer niet goed gelezen hebt. Dan, ik werk je vragen af, geeft hij haar opdracht naar binnen te gaan en niet meer te bewegen. Het staat er gewoon. Heftige vrijpartijen laat ik aan jou over en ja, hij doet haar iets verschrikkelijks aan. Hij laat haar computer imploderen. En waarom zou ze liggen op het eind? Dat laat ik nu aan jou over. Dank zoals altijd voor je tijd en inspanningen.

@Ben A, ik ga door met vragen beantwoorden. De eerste zin zegt dat zij zich niet mocht bewegen gezien de opdracht die zij in het midden kreeg en de laatste zin zegt dat zij niet meer stond maar lag. Ik vermoed op de vloer. Samen doen zij niets achter de computer omdat er staat dat hij achter de computer plaatsnam. Om middernacht wil menig man - de alcohol vloeit nu eenmaal welig - zich van richting vergissen en een mond voor een wang aanzien. Wanneer kus jij gebruikelijk? ;) Nee, ze was niet alleen aangezien ze eerder met de man at. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat een vrouw alleen oesters en ganzenlever eet en dan voor de lol een paar glazen champagne inschenkt die ze tegen elkaar laat kletteren. De computerwending is juist het wrede hoogtepunt, een imploderende kast kan spannend klinken maar je hebt geen idee welke schade wordt aangericht. Harde schijf gewist? Ten slotte de splijtende aarde à la Mulisch, wel eens in een smalle straat in de binnenstad gestaan waar (zwaar) vuurwerk wordt afgestoken? Hartelijk dank, Ben A.

Mede namens Marietje dank voor de strenge terechtwijzing, Mili. Dat deze twee lezers er weinig chocola van konden maken (en ik eerlijk gezegd ook na de uitleg niet) doet me denken aan een veelgehoord schrijfcursusadvies: dat wat voor de schrijver zelf volkomen duidelijk en logisch is, is dat misschien niet voor de lezer...

Mili, Ogen die de kleur hebben van een verscheurde hemel, vond ik erg mooi gevonden. Ik moet toegeven dat ik in de eerste instantie ook een beetje rondzwom in het verhaal zonder precies te weten wat ik er mee aan moest. Tot dat ik me bedacht dat ik misschien letterlijk moest nemen wat er stond. Een mini-drama. Na het een aantal keer te hebben gelezen vond ik het erg mooi :).

@Annemieke, inderdaad, het is niet meer of niet minder. Het is gewoon wat er staat. Een drama. Ben blij dat je het zag/las. Dank je. @Ben A, het advies ken ik van haver tot gort. Ik vraag me alleen wel eens af hoe er gelezen wordt.

Mili, je weet dat ik een liefhebber ben van jouw exotische vocabulaire en dat de sfeer van jouw verhalen vaak voldoende compensatie vormt voor het feit dat ik het niet allemaal kan volgen. Dat hoef ik dus niet opnieuw te zeggen. Maar kleuren op een computerscherm a.g.v. van een imploderende kast? Ik ben bang dat-ie gewoon op zwart gaat. PS Stoor je niet teveel aan schrijvers die vinden dat je elk woord dat je weg kan laten ook weg moet laten. Dat is nu eenmaal de trend momenteel en gaat vast vanzelf weer over.

In de ziel van de champagnefles had zij haar duim verstuikt. Zo'n zin gaat leven bij mij. Bij iedere champagnefles bij AH zie ik die duim. Het laat mij niet meer los. Losgesneden sluitspieren verwelkomen mij in jouw verhaal. Tja, je krijgt er ook een voorstelling bij. Die beelden schieten door mijn kop al lezende. Een groot drama voltrekt zich. En ik ben totaal in de war. Ik wil jou hartelijk bedanken voor dit verhaal. Ik schreef geen verhaal omdat ik niet verder kwam dan dat konijn dat niet meer in zijn hok zat maar op tafel lag. Zo flauw. Dus niet geschreven. Wel jou gelezen. Gelukkig heb jij mij laten genieten.

@Bart, ik heb meer crashes mogen beleven en mij staan veelkleurige schichten bij voordat het scherm zwart ineenzeeg. Maar goed, antiboeiend. Heerlijk dat je er weer bent en mijn vocabulaire je nog smaakt. Hoewel ik eigenlijk ook wel graag zou willen dat je me wél volgt. V.w.b. je PS: ik word me steeds bewuster van de manieren hoe je met taal kunt omgaan. Dank! @Madd, en kooikonijnen? ;) Je hebt nog alle tijd: tot 5 januari uit mijn hoofd. De ziel: ik schreef jaren geleden een sensueel getint verhaaltje over hoe je een champagnefles opent. Wens je alle flessen bij ah of elders toe. Je wordt niet tipsy van champagne en het is zo goed voor je huid. (ik lees je tussen de regels door; ik heb het begrepen) Mijn hang naar het beschrijven van drama's is duidelijk. Het kost me wel moeite maar dat is goed. Dank je, Madd.

Mili, jouw verhalen hier lezen, herlezen en nogmaals herlezen en proberen jouw gedachtengang erachter te vangen, kosten meer tijd dan het schrijven van mijn eigen verhalen. Jou te vangen lukt meestal niet en te lezen dat het anderen wel lukt, zoals ze beweren, frustreert mij. Waarom zij wel en ik niet? De sprongen die je maakt zijn me te groot en de kloven ertussen te diep om te peilen; mijn lood is te kort. Zo niet dit verhaal. Dus verkeer ik eens in jubelstemming. Zojuist een fles wijn opengetrokken en geprobeerd mijn duim in de ziel ervan te verstuiken, wat uiteraard niet lukte. Een fles wijn ontkurk je eenmaal anders dan een fles champagne. Maar bij de jaarwisseling probeer ik het opnieuw en zal dan ook verwachtingsvolle woorden tegen de glazen kinkelen. :nod: Het genot van jouw verhaal houdt voor mij op als hij achter de computer gaat zitten. Dan kan ik het niet meer rijmen. Waarom zegt hij op straat dat zij naar binnen moet gaan en daar blijven staan? om even later zelf achter de computer te gaan zitten en die te laten crashen? Is dat zijn vooropgezette bedoeling? De titel doet dat wel vermoeden, maar waarom? Waarom als eerste handeling in het nieuwe jaar. En waarom ligt ze daarna onbeweeglijk? Dat is het mysterie waar je nog geen licht op hebt laten schijnen. Maar los van dit struikelblok, graag gelezen (hik). Jouw schrijfsels doen me soms denken aan de prozagedichten van Wisława Szymborska. Heb je er wel eens aan gedacht om ze ook in haar vorm te gieten?

@Dos, wat een aandoenlijke reactie mag ik van je ontvangen. Wislawa: elegant met razernij. Je hebt voor mij de perfecte omschrijving van 'Crescendo' weergegeven. Dat ik je pijnig doet mij verdriet. Ik wil dit niet. De wijn verruimde je Mili-geest. ;) Je gaf het antwoord. Hij geeft haar een bevel. Hij is temmes, groot en harig. Zij is klein en o zo bang. Zij zag zijn ogen. Ja, het was vooropgezet, hij wiste zijn sporen. Hij trok ook de telefoon uit de muur. Vervolgens trok hij naar een mokkel die hij digi had gevonden en die op hem wachtte. Hij wilde vast het nieuwe jaar fris beginnen. Waarom ze lag? Hij had haar tegen de grond geslagen. Nu weet je alles, Dos. Mag ik door naar de volgende ronde? :) PS: Nee, ik kan niet dichten. Dankjewel, Dos.

@Mili, ik zou zo hebben kunnen watertanden van al jouw prachtig omschreven culinaire heerlijks, ware het niet dat ik in de snijdende, sissende en krakende werkwoorden onherroepelijk het onheil voelde naderen en ik niet weet of mijn hart nu steeds trager ging kloppen om de tijd stil te willen zetten, of juist steeds sneller tekeerging en mijn huid van angst en woede in brand zette. Hoe dan ook, ik durfde niet naar het einde. Toen ik daar uiteindelijk toch belandde en de klootzak niets van haar heel liet, haar computer molde, haar digitale pen, haar uitvlucht..., werd ik samen met haar keihard tegen de grond gesmakt. Dat is wat ik voelde toen ik je las. Intenser kan je een crescendo nauwelijks meebeleven. Ik voelde hem letterlijk vanauit de kruitdampen op me aflopen. Mili, je bezorgt me keer op keer kippenvel. @Dos, waarom? Omdat het een klootzak is! Jij bent zo'n lieve aap, ik kan me ook niet voorstellen dat zoiets gemeens in jouw bolletje op zou komen. Ik denk dat ze onbeweeglijk ligt omdat de hufter haar tegen de grond smeet.

Mili, ik las je antwoord aan Dos na mijn reactie te hebben geschreven..

@Elyse, wat kan ik anders zeggen dan: hoe is het in godsnaam mogelijk dat jij zo feilloos dit stuk doorziet. Ik ben er stil van. Dit houdt voor mij in dat ik begrepen word. Toch. En dit is mijn ambitie. Schrijven en begrepen worden. Ik doe zo mijn best om begrijpelijk over te komen en weet dat ik verdwaal van tijd tot tijd. In mijn hoofd. Op papier. En dan jouw doorziende reactie ontvangen. Ga gelukzalig slapen. Dank je.

@Dos, wat een aandoenlijke reactie mag ik van je ontvangen. Wislawa: elegant met razernij. Je hebt voor mij de perfecte omschrijving van 'Crescendo' weergegeven. Dat ik je pijnig doet mij verdriet. Ik wil dit niet. De wijn verruimde je Mili-geest. ;) Je gaf het antwoord. Hij geeft haar een bevel. Hij is temmes, groot en harig. Zij is klein en o zo bang. Zij zag zijn ogen. Ja, het was vooropgezet, hij wiste zijn sporen. Hij trok ook de telefoon uit de muur. Vervolgens trok hij naar een mokkel die hij digi had gevonden en die op hem wachtte. Hij wilde vast het nieuwe jaar fris beginnen. Waarom ze lag? Hij had haar tegen de grond geslagen. Nu weet je alles, Dos. Mag ik door naar de volgende ronde? :) PS: Nee, ik kan niet dichten. Dankjewel, Dos.

Mili, nu is het me duidelijk, maar je vergt heel wat inlevingsvermogen en fantasie van de lezer om deze informatie, zonder hint, zelf in te vullen. Daar is geen dieptelood tegen opgewassen. P.S. Toch dicht je bij vlagen à la Szymborska (uiteraard zonder rijm)

Mili, Dat zij samen waren had ik er in het eerste deel niet uitgehaald. Ik had de glazen nog leeg gedacht en meende dat zij in haar eentje verwachtingsvol sprak (meer in de zin van: ik hoop dat hij of zij zo komt en dat het fantastisch gaat worden). Dat zij haar duim had verstuikt aan de ziel had ik als een aanwijzing kunnen lezen maar ik dacht dat dit bij het klaarzetten van de fles was gebeurd. Het zorgde ervoor dat ook ik verrast was over de mededeling dat zij samen de straat op gaan. Teksten met ganzenlever wekken bij mij irritatie op maar uiteraard is dat strikt persoonlijk en doet dat niets af aan een verhaal. Ik krijg er echter helaas meteen het beeld bij van volgepropte ganzen. Waarom zij moest blijven staan is mij een raadsel. Dat zij door hem op de grond belandde had ik wel begrepen. Het waarom niet. Daar had ik je uitleg echt bij nodig. Wel weer boeiend geschreven. Ik werd er niet emotioneel in betrokken, dat dan weer niet.

Wat een regen van reacties, Mili. Ik wil alleen maar even zeggen dat naast je schrijfkunst ook de kunst verstaat te inspireren. Ik ben zojuist van opdracht #79 bevallen.

Mili, ik had je schrijfsel al eerder gelezen - door internetprobleem even niet kunnen reageren. Je bent voor mij een geval apart, maar dan in de goede zin van het woord. Je duikt altijd zodanig diep in de mens dat het mijn petje te boven gaat. Een aangezien je altijd zo veel reacties krijgt, die soms heel ver gaan, geef ik er de voorkeur aan de mijne achterwege te laten – het is te veel voor mijn kleine hoofd om jou en/of de anderen helemaal te begrijpen. Dat ze samen gegeten hadden drong niet tot me door, (zoals bij sommigen), dus bij het samen de straat op gaan wist ik het ook niet. Ik had wel het idee dat ‘waarom was hij niet de eerste om haar te kussen zoals de voorgaande jaren’ en ‘ogen in de kleur van een verscheurde hemel’ een teken was dat hij de relatie wou beëindigen. ‘Ze lag onbeweeglijk’ op het eind begreep ik, ik dacht trouwens eerder dat ze dood was door shock of iets dergelijks dan afgerost. De eerste zin ‘Zij mocht zich niet bewegen’ had ik ook niet geplaatst, met dank aan andermans feedback – en jouw reactie daarop - heb ik het nu door. Voor de (mijn!) duidelijkheid had de eerste zin wat verder in het verhaal moeten staan. Maar dan was het effect van eerste en laatste zin er niet geweest. Je bent wel één uit de duizend in je schrijven! :thumbsup: :thumbsup:

@Dos, ik zal proberen minder van je te vergen. Het lukt de ene keer beter dan de andere. Was blij met je uitbundige apenaandacht. Dank je. @Willemina, inderdaad, ik ga niet over je zielenroerselen of het nu benadering van kinderen is of je afkeer van ganzenlever. Ik kan niet meer aan je feedback toevoegen als dat ik eerder in reactie op schreef. Je kan trouwens alleen je duim verstuiken als je een fles opent (zoals een magnum). Dank voor je uitgebreide reactie. @madd, wist het wel. ;) @marlie, en laat ik nu heel blij zijn met jouw reactie. En ik vermoed dat mijn hoofd net zo klein is als de jouwe. :) [Ik had wel het idee dat ‘waarom was hij niet de eerste om haar te kussen zoals de voorgaande jaren’ en ‘ogen in de kleur van een verscheurde hemel’ een teken was dat hij de relatie wou beëindigen.] Kijk, dit is niet eerder naar voren gekomen en waren inderdaad de aanwijzingen die ik wilde geven. En ook het effect van de eerste versus de laatste zin zie je met taalgevoeligheid in. Dank je hartelijk.

Dag Mili, ik bleef verward achter na het lezen van jouw "Crescendo". Zoals ik meestal verward achter blijf na het consumeren van jouw pennenvruchten. Ik lees in Crescendo zinnen in die ik ongelooflijk mooi vind. Zoals: ogen met de kleur van een verscheurde hemel. Ik zie ze voor me. En dan val ik tuimelings in een diepe, donkere, vochtige put vol voetangels en klemmen. Ik kan helaas niet meer volgen. Maar dat overkomt me met de regelmaat van een klok. Hoe ouder ik word, des te verwarrender mijn te klein hoofd wordt, samen met de wereld om me heen. Het lezen van de commentaren verwart me nog meer! Laten we het zo stellen: ik kan niet volgen maar ik denk wel dat jouw proza een literair hoogstandje is! Te hoog voor de gemiddelde lezer? :o Ik vermoed dat je heel veel ellende hebt meegemaakt in je leven, te veel ellende..... Ik maak van deze gelegenheid gebruik om je een gelukkig kerstfeest toe te wensen (heel triviaal),en een heel mooi, boeiend, spectaculair, Nieuw Jaar met een digitale, geniale pen. :thumbsup:

@Blavatski, hoe kan zo'n mooie kerstgroet triviaal zijn. Integendeel. Ik waardeer het hogelijk en wens u zoveel goeds. Kan ik hieraan toevoegen dat ik u exemplarisch vind? Op latere leeftijd zo gepassioneerd bezig zijn met schrijven en het ene na het andere tedere en nostalgische verhaal produceren. Gaat u vooral nog lang zo door. Tot de volgende keer. En weet u, de wereld verwart mij ook.

PS Stoor je niet teveel aan schrijvers die vinden dat je elk woord dat je weg kan laten ook weg moet laten. Dat is nu eenmaal de trend momenteel en gaat vast vanzelf weer over.

Bart, ik val van mijn stoel. Waarom denk je dat er schrijvers zijn die stellen dat je woorden weg moet laten die niets toevoegen aan het verhaal?

Sfeer prachtig neergezet inclusief bedrieglijke lichtvoetigheid die rechtstreeks naar het niet te vermijden drama leidt. Woordkeuze erg bourgondisch, past nu eenmaal bij kerst en bij Mili. Ook het boeket van de wijn is in deze tijd van het jaar trouwens veel complexer en ronder dan normaal. Kerst is overdaad. Wat er zich afspeelt op het computerscherm doet er niet toe... ik kan leven met een klein mysterie... doorheen het gemurmel van stille nacht klinkt ondanks dat een onmiskenbaar oorverdovend schot... mijn oren suizen of had ik dat toch al eerder? :) Ho ho ho... die is dood... dat is het crescendo dat ik als lezer hoor en ik stel geen verdere vragen. Beantwoord ze dus ook maar liever niet en laat het duivelsnaaigaren heerlijk spinnen in mijn roekeloze lezersbrein. Greetings!

@Ryn, ik zeg niets ... behalve: je bent mijn lang verbeide kerstcadeau.

Sfeer prachtig neergezet inclusief bedrieglijke lichtvoetigheid die rechtstreeks naar het niet te vermijden drama leidt. Woordkeuze erg bourgondisch, past nu eenmaal bij kerst en bij Mili. Ook het boeket van de wijn is in deze tijd van het jaar trouwens veel complexer en ronder dan normaal. Kerst is overdaad. Wat er zich afspeelt op het computerscherm doet er niet toe... ik kan leven met een klein mysterie... doorheen het gemurmel van stille nacht klinkt ondanks dat een onmiskenbaar oorverdovend schot... mijn oren suizen of had ik dat toch al eerder? :) Ho ho ho... die is dood... dat is het crescendo dat ik als lezer hoor en ik stel geen verdere vragen. Beantwoord ze dus ook maar liever niet en laat het duivelsnaaigaren heerlijk spinnen in mijn roekeloze lezersbrein. Greetings!

Wie schrijft, die blijft. Nu mag je niet meer weglopen, Ryn.