#78 - Verlaat me niet.

Het was een regenachtige herfstdag. Het was bijna kerstmis en de laatste inkopen moesten nog snel gedaan worden. Ik liep met mama aan de hand en keek haar aan. Haar helderblauwe ogen keken terug en een glimlach vormde zich om haar mond. Zachtjes zei ze tegen me dat ze van me hield. ‘Ik ook van jou, mama.’ antwoordde ik. ‘Je mag nooit weggaan, beloof je dat je altijd bij me blijft mama?’ ‘Lieve schat’ zei ze, ‘Ik zal altijd bij je blijven, beloofd.’ ‘Zelfs als we oud en grijs zijn, zoals oma?’ ‘Zelfs dan, lieverd.’ Ik was tevreden met deze antwoorden en we liepen door naar de allerlaatste winkel. We zouden een cadeautje voor papa gaan halen. Toen we daar aankwamen werd mijn aandacht getrokken door een reusachtige teddybeer. Hij was gróót! Ik was gelijk helemaal enthousiast. ‘Mama!’ zei ik, ‘Mama, kijk die beer! Mooi hè?’ Maar mama zei niks. Ze had mijn hand losgelaten en zag heel bleek. Ze maakte rare geluiden en toen ging alles heel snel. Binnen de kortste keren lag ze op de grond en trok ze hevig met haar armen en benen. Ik raakte in paniek en riep om hulp. ‘Help! HELP! Mama! Help!!’ Snikkend boog ik me over haar heen en fluisterde dat ze me niet alleen mocht laten. Van alle kanten kwamen er mensen en ik voelde dat ik werd opgetild. Een man boog zich over mama heen en riep dat er onmiddellijk een ambulance gebeld moest worden. Degene die me had opgetild vroeg aan me hoe ik heette en hoe oud ik was. Maar het enige dat tot me doordrong was mama, hulpeloos op de grond liggend met schuim rond haar mond. De ambulance arriveerde snel en ze werd op een brancard gelegd. Broeders gaven haar een infuus met een witte vloeistof waardoor de schokken langzaam afnamen, maar mama werd niet wakker. Ik gilde dat ik naar haar toe wilde en degene die me vast had gaf me aan een ambulancebroeder. Die keek me aan en zei: ‘Rustig maar, het komt goed. Je mag naar je moeder toe! Stil maar.’ Ik werd naast mama gezet en ik zag hoe de deuren van de ambulance dichtgingen. Ik pakte haar hand en fluisterde in haar oor: ‘Mama, alsjeblieft. Je hebt het me beloofd! Je moet bij me blijven. Je houd toch van me? Ik kan niet zonder je…’ Tranen stroomden over mijn gezicht. Mijn hoofd voelde zwaar en ik moest moeite doen om rechtop te blijven zitten. Toen voelde ik haar hand bewegen en langzaam gingen haar ogen open. Zachtjes zei ze: ‘Ik hou van je, mijn lieve schat’. ____________________________________________________________________________________ Ik hoop dat jullie het een beetje een goed verhaal vinden haha. Ik heb nog niet echt veel ervaring dus ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden! ;)