#78 zin

Tom nam nog een slok bier. Marieke was mooi, constateerde hij, niet zo oogverblindend als Tessa, maar gewoon, buurmeisjesmooi. En grappig. Hij overwoog om haar mee uit te vragen, maar hij wist nog niet genoeg. Een half jaar geleden, bij hun derde date, had Tessa hem verliefd in de ogen gekeken op een terras onder de Sint-Jan. Dit is het moment, dacht hij en hij leunde voorover en gaf haar een zoen. Hij voelde hoe haar mond verslapte en dacht even dat ze toch wel een heel aparte manier van zoenen had. Tot haar arm tegen zijn hoofd sloeg en hij in haar ogen alleen nog maar het oogwit kon zien. Tessa’s lichaam stond op en maakte een ongecontroleerde dans tussen de stoelen alvorens het neerging. Tom kon net verhoeden dat ze met haar hoofd op de voet van de parasol klapte. ‘Ze gaat schuimbekken’, hoorde hij iemand roepen. ‘Bel 112’, riep een ander. Tom kon niet meer nadenken en keek toe hoe een vrouw een stok tussen Tessa’s tanden klemde en haar op haar zij neerlegde. ‘Ik had het je eerder moeten vertellen’, zei Tessa later in het ziekenhuis. Daarna had hij haar berichten genegeerd en, hoewel hij zich er voor schaamde om dit hardop te zeggen, wist hij dat dit zuiver en alleen was omdat hij geen vriendin met epilepsie wilde. Blijkbaar was voor hem de voortplanting met een gezond vrouwtjeswezen belangrijker dan hij had gedacht. ‘Ik was bij mijn tante in het ziekenhuis vanmiddag.’ ‘Ach, is het ernstig?’ vroeg Marieke. ‘Nee hoor, maar ik heb zo’n hekel aan ziekenhuizen. Gelukkig heb ik zelf nooit wat. Jij?’ ‘Eén keer een gebroken arm, verder zo gezond als een vis.’ ‘Mooi, daar drinken we op! Jij nog?’ Met een glimlach van oor tot oor wenkte hij de ober.