Winnaar Fantasy micro-schrijfwedstrijd

De Prijs

Door Milly Born

Mathilda stapte grinnikend de taxi in. Niemand had verwacht dat
    een bejaarde de loterij zou winnen. "CRAH," commandeerde ze, en
    het zelfrijdende voertuig vertrok geruisloos.
    Ze was altijd een Star Trekfan geweest. Vanaf het moment dat
    kwantumwetenschappers erin slaagden om informatie in subatomische
    deeltjes te teleporteren*, volgde zij de ontwikkelingen
    minutieus. Zodra het Centre of Research for Alternative Housing
    (CRAH) de loterij aankondigde, had ze een lot gekocht.
    Nadat ze haar prijs had opgeëist vroeg men haar herhaaldelijk,
    "U bent de eerste mens die geteleporteerd wordt. Bent u bang?"
    Ze antwoordde steevast, "De apen zijn teruggekomen, dus wat moet
    ik vrezen?"
    Niet dat ze iets te verliezen had als kinderloze weduwe in een
    wereld waar opportunisme regeerde.
    Na de exodus uit Afrika en het Midden-Oosten, twintig jaar
    geleden, hadden de EU-regeringsleiders de landsgrenzen opgeheven
    om de welvaart, waar de meeste Europeanen zich vrekkig aan
    vastklampten, efficiënter te kunnen verdelen. De broeiende
    onrust explodeerde met het binnenmarcheren van de oorlogen die de
    vluchtelingen hadden willen ontlopen. Prompt verbood de centrale
    regering elke vorm van godsdienst.
    Ze glimlachte. Gelukkig kunnen ze geen gedachten te lezen.
    Toen het godsdienstverbod geen vrede stichtte, werd iedereen
    verplicht dezelfde taal spreken -- Engels -- en werd elke
    nationalistische manifestatie onderdrukt. One Europe, One People.
    Pogingen om zich te onderscheiden werden bestraft; sinds Caesar
    Six aan de macht was, met de dood. De perfide president
    beschouwde de dood als dé oplossing voor de ontstane
    overbevolking.  Zijn nieuwste verordening maakte het zelfs
    mogelijk om personen met gezondheidsproblemen te liquideren.
    Zonder second opinion.
    De doorbraak in het CRAH-onderzoek moest de oplossing bieden.
    Geen deportatie, maar teleportatie. De laatste vraag zou Mathilda
    na terugkomst kunnen beantwoorden: wat was de bestemming van de
    geteleporteerden?
    "CRAH. Destination reached." Ze stapte uit en een pijnscheut in
    haar rug negerend, stiefelde ze zo kwiek mogelijk naar de
    ingang.
    ***
    "...Three... two... one... go."
    Toen de tintelingen verdwenen, verscheen geleidelijk haar
    omgeving. Ze stond aan een kristalheldere rivier tussen
    weelderige bomen, wier takken getooid waren met rijpe vruchten.
    Stroomopwaarts schitterde een stad; de bron van het licht dat
    alles verguldde.
    Ze ademde de sprankelende lucht diep in en vanuit haar diepste
    wezen borrelde onstuitbaar een lach op.
    "Mathilda."
    Ze draaide zich om naar de stem die klonk als bruisende wateren
    en bezwijmde bijna. Een persoon torende boven haar uit, zijn
    gezicht oogverblindend.
    Ze schermde haar ogen af. "Mijnheer, waar ben ik?"
    "In het eeuwige Rijk van Licht."
    "En wie bent u?"
    "Ik ben de eerste en de laatste."
    Mathilda's adem stokte. "Teleportatie brengt mensen hier?"
    "Niet allen; maar zij die mij ondanks de onderdrukking trouw
    bleven, zullen in het Licht leven."
    Plotseling begon haar lichaam weer te tintelen en haar zicht
    vervaagde. "Nee!" Tranen welden op. "Ze zullen me nooit
    geloven."
    Hij pakte haar hand. "Kom."
    Ze stapte naar hem toe, haar lichaam uit, dat neerzeeg en
    verdween.
    ***
    "Mr. President? The old lady returned. But... she's dead."
    "Excellent job, Becker."
    "Well, thanks, Mr. President."
    "Prepare for the next load."
    "At your service, Mr. President."