#78 Het gordijn

Tussen de vrouw met de rode bril en mij had altijd een gordijn gehangen. Niet zichtbaar voor haar, natuurlijk niet. Het was mijn speelgoed. Soms hield ik het gesloten, soms halfdicht en opgehangen aan embrasses. Maar nooit was het in zijn geheel verdwenen. Uiteraard begreep zij niet waarom er geen progressie was, terwijl het zo duidelijk voor haar insectenogen danste. Het irriteerde haar mateloos en mijn vermaak groeide met iedere sessie. ‘Hoe gaat het met je, Sander?’ Oh, ze vond het zo heerlijk therapeutisch verantwoord om in iedere zin mijn naam te noemen. ‘Eerlijk mevrouw?’ ik veinsde een bezorgde blik. Alert, zoals ze was, ging ze wat rechter zitten. Ze schoof een gebloemde waterkan iets meer mijn kant op. ‘Ik heb soms van die…’ ik laste een geplande pauze in om de woorden zwaarder te laten wegen. Ik kon haar opwinding bijna horen groeien. Ze likte haar schilferige lippen, benadrukt door droge, wasachtige lippenstift. Haar blik schoot naar de waterkan. Teleurgesteld besloot ik dat ze ook gewoon dorst kon hebben. ‘Neigingen.’ besloot ik. ‘Je had het eerder over bepaalde “neigingen”, Sander. Wil je het daar weer over hebben?’ Ik gaf een nietszeggend gebaar met mijn hoofd dat zowel ja als nee kon betekenen. ‘Het is dit keer anders, mevrouw.’ ‘Oh?’ ze hield haar blik stoïcijns. Ze werd beter. ‘Soms…’ ik hield mijn blik gericht op mijn knieën, mijn handen plukten zenuwachtig aan spijkerstof. ‘Ja, soms?’ ‘Soms voel ik dingen. Dingen die slecht zijn, snapt u?’ ik keek op, mijn ogen op standje hulpbehoevend. ‘Gevoelens zijn niet slecht, Sander. Vertel me wat deze gevoelens zijn?’ Ik beet op mijn duimnagel. ‘Soms voel ik me aangetrokken tot… Tot goedkope…Rode brillen.’ ik hield het niet meer en barstte in lachen uit. Ze werd lijkbleek. Zoals verwacht. Haar ogen rolden weg. Geheel onverwacht. Fuck.