# 77 de ui

Ongeloof in haar ogen als zij het wisselgeld bekijkt dat ze van de bakker terugkrijgt. Alsof het zo moest zijn. Het briefje trilt in haar hand. Met haar vingers strijkt ze over de boodschappen die erop gekrabbeld zijn. Zes maanden geleden op het laatste moment neergepend op het tien-euro biljet bij gebrek aan iets anders. Broodje haring moest hij hebben en niets anders. Een zure man die zuur wou op zijn broodje. Hij moest eens leren wachten, hij was het zo gewoon dat anderen op stel en sprong op zijn grillen ingingen. Maar zij had er helemaal geen zin meer in. Geheel ontspannen had ze in de supermarkt haar karretje volgeladen en bij de apotheker had ze gelaten diens kwaaltjes aangehoord. Ondertussen was de man gestorven. In de nabijgelegen stad had ze die trendy laarsjes gekocht die ze al zo lang wou. Ze had zichzelf verwend met een boeketje roosjes. Tijdens de terugrit gestopt en die ene krant gaan kopen voor de sportuitslagen waar hij elke week naar uitkeek, stiekem een lotto biljet gekocht. En uiteindelijk stond ze daar, bij de viskraam, met haar hoofd nog in de wolken omdat ze nu net in die krantenwinkel een vroegere klasgenoot ontmoet had die haar mee uit had gevraagd. Een gezellig babbeltje, bijpraten over vroeger, zo had hij het gezegd. Ze was ontzet toen ze merkte dat ze het fameuze biljet alias boodschappenlijstje ergens eerder als betaalmiddel had gebruikt. Ze had eerst nog getwijfeld. Broodje met alles erop en eraan, had ze kordaat gezegd tegen de visboer. De zuurpruim moest het maar nemen zoals het was. De ui erbij was het begin van het einde. De dag daarna was hij kwaad vertrokken, en met een gezicht alsof hij tien citroenen had ingeslikt. “Is er iets? Je kijkt zo raar?” Matthias is bezorgd om haar, dat voelt ze. Dat uitje met Matthias toen had nog leuke gevolgen gehad die ze niet had verwacht. Het witte, kleffe brood dat ze destijds moest kopen, heeft ze vervangen door een grove korrel, smakelijker en gezonder. Matthias snuift even aan de broodzak, de warmte straalt er nog af, en bergt hem waarderend weg in haar boodschappentasje. Ze steekt haar arm door de zijne en hij trekt haar kort tegen zich aan. Ze voelt zich nu meer geliefd dan toen. Ze lacht vrolijk. “Kom, ik heb hier nog een leuk briefje waar ik vanaf wil, ik trakteer je op een broodje haring bij de visboer.”