# 77 Piet Zwart

Piet Zwart is een tevreden man. Ondermeer omdat hij kan terugblikken op een mooie carrière. Briljant is zijn loopbaan achteraf niet echt te noemen, maar hij kan er met weemoed aan terugdenken en dat doet hij dan ook. Hij is zijn baas, maar vooral zichzelf, om uiteenlopende redenen altijd oprecht dankbaar geweest; zijn baas voor diens mooie handschrift en zichzelf voor de bekwaamheid ondanks zijn verzameldrang nergens een chaos van te maken. Het verbaast hem dan ook niet dat het juist deze eigenschappen zijn, die zijn oude dag nu kleur geven. Niets kan hem dieper ontroeren dan zijn hand te laten glijden over de rij op de schoorsteenmantel - op datum - gerangschikte rode ordners waarin hij zijn talloze - in plastic hoesjes gestoken en op alfabetische volgorde geklasseerde - boodschappenlijstjes veilig heeft opgeborgen. Van de gedachte alleen al aan die onuitputtelijke stroom prachtige blokletters, zowel in staat het woord bromtol als wortel te vormen, barst hij nog dagelijks in tranen uit. En dan zegt hij tegen zichzelf, natuurlijk terwijl hij voor de spiegel staat (hij praat niet graag ongericht): 'Piet Zwart, dit zijn tranen van geluk.'