#75 Vriendschap

‘Tanja!’ hoor ik iemand enthousiast roepen. Ik draai me verbaasd om en zie mijn vroegere vriendin Sandra op me afkomen. Als ze haar armen om me heen slaat, verstar ik. ‘Hoe lang is het geleden dat we elkaar gezien hebben?’ Twee jaar, drie maanden en twee weken, denk ik.‘Ik zou het niet weten.’ Sandra was mijn beste vriendin totdat ze mijn aangeschoten vriend mee naar huis nam. Een paar borrels te veel op en de liefde is kennelijk vergeten. ‘Ben je ook naar bloemenmarkt geweest?’ Sandra houdt twee gekleurde boeketten omhoog. ‘Bij de slager waren ze uitverkocht,’ antwoord ik. Ze lacht. ‘Gele chrysanten? Daar houd ik niet van.’ ‘Ik ook niet. Ze zijn ook niet voor mezelf.’ Vertrouwelijk haakt ze haar arm in de mijne. Alsof er verdorie niets gebeurd is. ‘Schrijf je nog?’ vraagt ze. ‘Jazeker en ik heb een geweldig plot in gedachten.’ Terwijl we bij het stoplicht staan te wachten, blijft ze maar doorratelen. ‘Ik heb je gemist,’ zegt ze. ‘Na een paar maanden was het over tussen Chris en mij. Stom dat ik daarvoor onze vriendschap op het spel heb gezet. Zullen we op de oude voet doorgaan?’ ‘Een prima idee,’ antwoord ik opgewekt. Weet je wat? Deze bloemen zijn voor jou.’ Ik duw mijn vuist met het boeket hard tegen haar schouder, waardoor ze valt. Een tel later wordt ze geplet door dikke autobanden van een vrachtwagen. ‘Ik heb niet gezegd dat vriendschap eeuwig duurt,’ mompel ik. De bloemen gooi ik haar na. Als ik mensen hoor schreeuwen, steek ik mijn handen omhoog en roep paniekerig: ‘Help.’ Ik voel een enorme genoegdoening. ‘Ik zal niet bij je uitvaart aanwezig zijn, Sandra, maar ik ben wel de eerste die je bloemen heeft gegeven.’